Το προηγούμενο της συμφωνίας με το Ιράν κατέστη πραγματικότητα και χρήζει της πιο εμπεριστατωμένης ανάλυσης, ώστε η συσσωρευμένη εμπειρία να χρησιμοποιηθεί για τη διευθέτηση άλλων διεθνών προβλημάτων, όπως, μεταξύ άλλων, το Ουκρανικό ζήτημα.
Πηγή:Τατιάνα Περελίγκινα
Οι συμφωνίες που επιτεύχθηκαν μεταξύ της ομάδας των «έξι» διεθνών μεσολαβητών και της Τεχεράνης για το θέμα του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, είναι ένα από τα πιο σημαντικά θετικά γεγονότα της παγκόσμιας πολιτικής τον τελευταίο καιρό. Ενισχύεται το καθεστώς μη εξάπλωσης των πυρηνικών όπλων, εμφανίζονται νέες δυνατότητες για να ενωθούν οι δυνάμεις των ισχυρότερων χωρών του κόσμου στη Μέση Ανατολή και σε άλλες περιοχές κρίσεων, ενώ μπορεί να υπάρξει και θετική αντίδραση από πλευράς διεθνών αγορών.
Πρώτα απ’ όλα αξίζει να σημειωθεί ότι η συμφωνία επετεύχθη εν μέσω του εξαιρετικά αρνητικού κλίματος στις σχέσεις Ρωσίας και Δύσης. Οι διαπραγματευτές κατάφεραν να αποβάλλουν αυτό το κλίμα από τη διαδικασία του διαλόγου πριν τη συμφωνία, να μην επιτρέψουν την κατάρρευση των «έξι», να διατηρήσουν ενιαίες θέσεις και να οδηγήσουν την υπόθεση σε επιτυχή έκβαση. Μεταξύ άλλων, η επιτυχία ήρθε και επειδή ο στόχος που τέθηκε ήταν απόλυτα σαφής και συγκεκριμένος, και δεν επέτρεπε αυθαίρετες και μονομερείς ερμηνείες. Επίσης, οι «έξι» και το Ιράν κατάφεραν σε γενικές γραμμές να απομονώσουν τη διαπραγματευτική διαδικασία από την επίδραση της εσωτερικής πολιτικής. Μέσα στα χρόνια τα οποία πέρασαν από την έναρξη των διαπραγματεύσεων στις περισσότερες από τις μετέχουσες χώρες άλλαξαν επανειλημμένα πρόεδροι και πρωθυπουργοί, ενώ μεταβλήθηκε η σύνθεση των διαπραγματευτικών ομάδων. Ωστόσο, η πολιτική βούληση και η στόχευση στην επίλυση του προβλήματος και από τις δυο πλευρές, τελικά νίκησαν.
Οι διαπραγματεύσεις ήταν φυσικά σκληρές, παράλληλα όμως διατηρούταν η στάση αμοιβαίου σεβασμού, η επιδίωξη κατανόησης της θέσης του εταίρου, χωρίς επικράτηση εχθρικής ρητορικής και εξαπόλυση προπαγανδιστικών πολέμων. Τα συμφωνηθέντα για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν κατέδειξαν για μια ακόμη φορά τη σημασία του ρωσο-αμερικανικού διαλόγου στη σύγχρονη εποχή. Οι συντονισμένες ενέργειες Ρωσίας και ΗΠΑ ήταν αυτές που σε μεγάλο βαθμό εξασφάλισαν την επίτευξη αυτών των συμφωνηθέντων. Το παράδειγμα του Ιράν, όπως και το πρόσφατο παράδειγμα της καταστροφής του χημικού οπλοστασίου στη Συρία, απέδειξε και πάλι ότι Ρωσία και ΗΠΑ παραμένουν οι εγγυητές της ενίσχυσης του καθεστώτος μη εξάπλωσης των πυρηνικών και άλλων όπλων μαζικής καταστροφής.
Είναι βέβαια πρόωρο να γίνει λόγος για οριστική επίλυση του ιρανικού πυρηνικού προβλήματος. Το βασικό συμπέρασμα όμως είναι προφανές: Η πολιτική βούληση, η σαφήνεια στον καθορισμό των στόχων, ο υψηλός επαγγελματισμός των μετεχόντων, η επιδίωξή τους για συμβιβασμό, η συνέπεια και διαδοχικότητα των σταδίων των διαπραγματεύσεων, όλοι αυτοί οι παράγοντες επιτρέπουν την επίτευξη επιτυχούς αποτελέσματος ακόμα και στις πιο δύσκολες διεθνείς καταστάσεις.
Θετική παρακαταθήκη για Ουκρανία
Το προηγούμενο του Ιράν αξίζει ιδιαίτερης προσοχής υπό τις συνθήκες της συνεχιζόμενης κρίσης στην Ουκρανία, και γύρω από αυτή. Δυστυχώς είναι αναγκαίο να διαπιστωθεί ότι το «σχήμα της Νορμανδίας» που έχει διαμορφωθεί για τη συζήτηση της ουκρανικής κρίσης υπολείπεται καταφανώς σε πολλές παραμέτρους, συγκριτικά με το σχήμα των διαπραγματεύσεων μεταξύ των «έξι» και του Ιράν. Δεν επιδεικνύουν όλοι οι μετέχοντες στη «διαδικασία του Μινσκ» την πολιτική βούληση που είναι απαραίτητη για την επίτευξη των συμφωνηθέντων. Δεν προσδιορίζονται πάντα σαφώς οι στόχοι των διαπραγματεύσεων, με εξαίρεση την οριοθέτηση των εγγύτερων, τακτικών στόχων. Επίσης, πολλές είναι οι φορές που δεν εμφανίζουν όλοι οι μετέχοντες ετοιμότητα για συμβιβασμό, για υπολογισμό των αμοιβαίων συμφερόντων. Ο προπαγανδιστικός πόλεμος μεταξύ Δύσης και Ρωσίας δεν προβλέπει ούτε καν προσωρινές εκεχειρίες την περίοδο της προετοιμασίας και υλοποίησης των συμφωνηθέντων.
Η μόνη διέξοδος από το ουκρανικό αδιέξοδο είναι η ποιοτική αναβάθμιση του επιπέδου συνεργασίας των διεθνών παικτών που ενδιαφέρονται για την ταχύτερη δυνατή διευθέτηση της κρίσης. Αυτό αφορά και την ένταση των εργασιών του ίδιου του διαπραγματευτικού μηχανισμού, και τη δέσμη των υπό συζήτηση προβλημάτων, και τη σύνθεση των μετεχόντων της «διαδικασίας του Μινσκ». Αφορά επίσης και τη διαμόρφωση μιας ευρείας διεθνούς συναίνεσης σχετικά με τα στάδια της εξόδου της Ουκρανίας από την κρίση, καθώς και το μέλλον της χώρας αυτής στο νέο σύστημα ευρωπαϊκής ασφάλειας. Αφορά ακόμα το σύνολο των κινήτρων, τόσο θετικών όσο και αρνητικών, τα οποία η διεθνής κοινότητα πρέπει να διαθέτει στη συνεργασία με όλους τους μετέχοντες στη διένεξη στην Ουκρανία.
Ίγκορ Ιβανόφ είναι πρόεδρος του Ρωσικού Συμβουλίου Διεθνών Υποθέσεων, υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας το διάστημα 1998-2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.