28/8/15

Η τριπλή παγίδα

Βασίλης Βιλιάρδος
 ΕΙΚΟΝΑ---Ελλάδα
Εισαγωγή από τον Π. Ήφαιστο

   
28 Αυγούστου στις 2:28 μ.μ.



Βασίλης Βιλιάρδος, Η ΤΡΙΠΛΉ ΠΑΓΊΔΑ
Εκτιμώ ότι μαζί με τις συμπληρωματικές παραπομπές σε προγενέστερα άρθρα του ΒΒ πρόκειται για μια ανάλυση που αξίζει να διαβάσουν όλοι ενόψει εκλογών. Ενισχύει την θέση μας ότι η Πολιτική ψήφος [ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΔΗΜΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΕΝΣΤΙΚΤΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ Η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΨΗΦΟΣ». http://wp.me/p3OqMa-11e] απαιτείται να είναι πολιτικά ορθολογιστική. 

Ολοφάνερα μια πολιτειακή αλλαγή είναι απόλυτα αναγκαία για να απαλλαγούμε από τον όχλο των ανικάνων, εθελόδουλων και καρεκλοκένταυρων οι οποίοι μας οδηγούν από την μια παγίδα στην άλλη. Πολιτικός ορθολογισμός, όπως εξηγήσαμε, απαιτεί 
α) ζωντανό συλλογικό ένστικτο επιβίωσης και 
β) αφαίρεση των κομματικών και ιδεολογικών παρωπίδων. 


Δεν υπάρχει επίσης η πολυτέλεια για ιδιωτεία γιατί τα επερχόμενα θα πλήξουν όλους. Τέλος, όσον αφορά την ΕΕ, έχει πλέον καταστεί ένα πολυδαίδαλο τέρας μέσα στο οποίο κυριαρχούν τεχνοκράτες, τοκογλύφοι, κερδοσκόποι και αντιφατικοί υπάλληλοι ηγεμονικών κρατών. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα δεν είναι μόνο το ευρώ που δεν έχει μέλλον αλλά και η ίδια η ΕΕ. Μια τέτοια εκτίμηση ελέγχεται. Εάν όμως είναι βάσιμη οι προεκτάσεις είναι πολύ σημαντικές. για τις αποφάσεις των κρατών μελών ιδιαίτερα όταν τα μνημόνια τα έφερε σε μια θέση αμφίπλευρων διλημμάτων μεταξύ υποδούλωσης και άτακτης χρεοκοπίας.

Τέλος θέλω να υπογραμμίσω ότι μέσα στην Ελληνική έρημο όπου κυριαρχεί η προπαγάνδα, η παραπληροφόρηση και γνώμες που αντανακλούν ιδιωτεία και τα συνεπαγόμενα κοντόφθαλμα ιδιοτελή συμφέροντα, θεωρώ τον Βασίλη Βιλιάρδο όαση τεκμηριωμένης και ορθολογιστικής οικονομικής ανάλυσης.

Η τριπλή παγίδα

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ
ΕΙΚΟΝΑ---Ελλάδα
Η Ελλάδα είναι πλέον ολοκληρωτικά εγκλωβισμένη στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια, χωρίς καμία απολύτως ελπίδα διαφυγής – ενώ η οικονομική κρίση έχει διευρυνθεί σε πολιτική, πολιτισμική και κοινωνική, με οδυνηρές προοπτικές για το μέλλον
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Η αισιοδοξία είναι αναμφίβολα η σημαντικότερη προϋπόθεση της οικονομικής επιτυχίας μίας χώρας. Οφείλει όμως να είναι ρεαλιστική, μη ουτοπική, να στηρίζεται δηλαδή σε πραγματικά δεδομένα, αφού διαφορετικά είναι αδύνατον να έχει αποτέλεσμα και διάρκεια.
Στα πλαίσια αυτά, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, η δημιουργία κλίματος αισιοδοξίας στην Ελλάδα, δεν είναι καθόλου εύκολο να επιτευχθεί – όσο και αν προσπαθήσει κανείς, γνωρίζοντας πως στην αντίθετη περίπτωση η χώρα θα συνεχίσει να βυθίζεται στην κρίση, με τελικό προορισμό το χάος.
.

Ο εγκλωβισμός στο ευρώ

Η Ελλάδα, το 2010, ήταν σε πολύ καλύτερη οικονομική θέση – αφού η ανεργία ήταν ακόμη περιορισμένη, το ΑΕΠ ικανοποιητικό, η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων δεν είχε εξαντληθεί, η αξία των ακινήτων ήταν υπερδιπλάσια από τη σημερινή, το ιδιωτικό χρέος από τα μικρότερα στην Ευρώπη, οι μισθοί, οι συντάξεις και τα εισοδήματα σε πολύ υψηλότερα επίπεδα, το κοινωνικό κράτος λειτουργούσε, οι επιχειρήσεις δεν είχαν ακόμη χρεοκοπήσει, οι τράπεζες ήταν από τις υγιέστερες διεθνώς κοκ.
Η χώρα ήταν λοιπόν σε θέση να εξυπηρετεί το δημόσιο χρέος της, εάν τα επιτόκια ήταν σε λογικά επίπεδα, ακόμη και αν υποθέσουμε πως η απότομη αύξηση του, σε σχέση με το 2008 και το 2009 (λόγω της πτώσης του ΑΕΠ, καθώς επίσης της σκόπιμης διόγκωσης των ελλειμμάτων), ήταν φυσιολογική – δεν εξυπηρετούσε δηλαδή σκοπιμότητες (γράφημα).
 .
Ελλάδα, χρέος – η εξέλιξη του χρέους της χώρας ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, τη περίοδο 2006 – 2014.
 .
Εν τούτοις, η Ελλάδα ήταν η πρώτη αναπτυγμένη χώρα που οδηγήθηκε στο ΔΝΤ, για να διευκολυνθεί η είσοδος του στην Ευρωζώνη – ενώ η πολιτική που της επιβλήθηκε, επιδείνωσε κατά πολύ την οικονομία της, χωρίς καμία πλέον αμφιβολία (ανάλυση).
Εκτός αυτού, υποχρεώθηκε να υπογράψει στα τέλη του 2011 το εγκληματικό PSI το οποίο, μεταξύ πολλών άλλων δυσκολιών που της προκάλεσε, την εγκλώβισε στο ευρώ – αφού δεν επέτρεπε πλέον τη μετατροπή του εξωτερικού χρέους σε τυχόν εθνικό νόμισμα (έως τότε ήταν εφικτό, με μία απλή απόφαση της Βουλής).
Ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή λοιπόν η χώρα μας μπορούσε να επιστρέψει στη δραχμήεάν δεν εύρισκε άλλον τρόπο για να ανακτήσει τη χαμένη ανταγωνιστικότητα της, καθώς επίσης για να περιορίσει πληθωριστικά το δημόσιο χρέος της (η υποτίμηση της δραχμής κατά 50% θα μείωνε ανάλογα το πραγματικό χρέος, προκαλώντας αντίστοιχη ζημία στους πιστωτές της), η πόρτα έκλεισε ερμητικά – οπότε η Ελλάδα εγκλωβίστηκε οριστικά στο ευρώ.
.
Ο εγκλωβισμός στο δημόσιο χρέος
Την ίδια ακριβώς εποχή, με την υπογραφή του PSI, χάθηκε επίσης η δυνατότητα της πατρίδας μας να χρεοκοπήσει υιοθετώντας το εθνικό νόμισμα, αφού τα ομόλογα της, τα οποία μέχρι τότε υπάγονταν στο ελληνικό δίκαιο (90%), μετατράπηκαν σε αγγλικού δικαίου – ενώ οι διεθνείς τοκογλύφοι  εξοφλήθηκαν, με τις απαιτήσεις τους να τις αναλαμβάνουν πλέον τα «κράτη-εταίροι» της χώρας, τα οποία δεν ήταν (και δεν είναι) έντιμο να μην πληρωθούν (γράφημα).
.
Ελλάδα, χρέος – η σταδιακή μετάσταση του δημόσιου χρέος της χώρας, από ιδιώτες σε κράτη.
.
Έτσι, η Ελλάδα εγκλωβίστηκε οριστικά στο δημόσιο χρέος, αφού της απαγορεύθηκε ουσιαστικά το δικαίωμα της στη χρεοκοπία – το οποίο έχουν κάνει χρήση στο παρελθόν δεκάδες χώρες, μεταξύ των οποίων η Γερμανία, η Γαλλία και η Ρωσία.
Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα αναφαίρετο δικαίωμα του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο δεν επιτρέπεται να στερείται από καμία επιχείρηση, από κανένα άτομο και από καμία χώρα (ανάλυση).
.

Ο εγκλωβισμός στα μνημόνια

Παρά τις δυσμενείς αυτές εξελίξεις, οι οποίες δημιούργησαν 1.500.000 ανέργους (70% μακροπρόθεσμους), οδήγησαν πάνω από 150.000 νέους να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, προκάλεσαν τη χρεοκοπία εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, κατέστρεψαν ολοκληρωτικά τον παραγωγικό ιστό της χώρας, διέλυσαν τα κοινωνικά ταμεία, παγίδευσαν έναν μεγάλο αριθμό εργαζομένων στη γκρίζα ζώνη (λίγο πριν την απόλυση), έδιωξαν τις ξένες επιχειρήσεις, μείωσαν απελπιστικά τις εξαγωγές, προκάλεσαν την εκρηκτική άνοδο των κόκκινων δανείων (πάνω από 100 δις €), εκτόξευσαν τις οφειλές απέναντι στο δημόσιο και στα ασφαλιστικά ταμεία (πάνω από 90 δις €), δημιούργησαν μία νέα «τρύπα» στα έσοδα του δημοσίου (4 δις € στο επτάμηνο του 2015), αύξησαν ιλιγγιωδώς τη φτώχεια κοκ., οι Έλληνες δεν αντέδρασαν – δεν αρνήθηκαν καν την αποπληρωμή του χρέους και δεν απαίτησαν τη χρεοκοπία της χώρας τους.
Ακόμη και τότε όμως, μέχρι πρόσφατα (τέλη του 2014), ήταν δυνατή η εξυπηρέτηση του χρέους, με τη βοήθεια της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής, καθώς επίσης με τα βασικά επιτόκια της ΕΚΤ – όπως τεκμηριώθηκε με την ανάλυση μας «Η αλήθεια για τη διαγραφή χρεών».
Παρά τα τεράστια λάθη λοιπόν της πολιτικής που επέβαλλε στη χώρα η Τρόικα, σύμφωνα με τις δικές της «εξομολογήσεις», η Ελλάδα ήταν σε θέση να ανταπεξέλθει με τις υποχρεώσεις της – αρκεί να τηρούσε τις υποσχέσεις της η Κομισιόν (Γερμανία), σύμφωνα με τις οποίες εάν επιτυγχανόταν πρωτογενές πλεόνασμα το 2013, όπως και έγινε, θα διευκολυνόταν η αποπληρωμή του χρέους.
Εν τούτοις η Γερμανία, αφού προηγουμένως παραπλάνησε τον κ. Σαμαρά, αναγκάζοντας τον ουσιαστικά να αναγγείλει την εκδίωξη του ΔΝΤ, για δικές της σκοπιμότητες, αναίρεσε ξαφνικά τα υπεσχημένα – με αποτέλεσμα να εκτιναχθούν τα επιτόκια (spreads) των ελληνικών ομολόγων στα ύψη, καθώς επίσης να εξαγριωθεί το ΔΝΤ (αφού κατάλαβε φυσικά τα υπόγεια σχέδια της Γερμανίας, τα οποία προσπάθησε να πραγματοποιήσει έμμεσα, με τη  βοήθεια της Ελλάδας).
Έτσι έκλεισε ερμητικά η πόρτα των αγορών, από τις οποίες θα μπορούσε ίσως να δανεισθεί με βιώσιμα επιτόκια η Ελλάδα – οπότε το κακό τρίτωσε, αφού μετά τον εγκλωβισμό της στο ευρώ και στο χρέος, εγκλωβίστηκε και στα μνημόνια. Είναι προφανές λοιπόν πως δεν είχε πλέον καμία δυνατότητα να ξεφύγει από την παγίδα, αφού ακόμη και εάν δανειζόταν με 6% (τα επιτόκια σήμερα υπερβαίνουν το 8%), θα ήταν αδύνατον να εξυπηρετήσει τους τόκους – πόσο μάλλον τα χρεολύσια, τα οποία ουσιαστικά ανακυκλώνονται με την έκδοση ομολόγων.
Για παράδειγμα, η Ελλάδα πλήρωνε 6 δις € ετησίως για τόκους – με ένα επιτόκιο της τάξης του 2%. Εάν λοιπόν δανειζόταν με 6%, τότε οι ετήσιοι τόκοι, στο σύνολο του χρέους (320 δις €), θα ξεπερνούσαν τα 18 δις € – ένα ποσόν που ήταν και είναι αδύνατον να εξυπηρετήσει, ειδικά στην κατάσταση που την είχε οδηγήσει η Τρόικα.
Επομένως ήταν στην κυριολεξία φυλακισμένη, με κλειστές όλες τις εξόδους διαφυγής – οπότε εύλογα προβλεπόταν πως τα μνημόνια θα συνεχίσουν να υπάρχουν στο διηνεκές, σφραγίζοντας επίσημα την κατοχή της χώρας (άρθρο).
Στη συνέχεια, η νέα κυβέρνηση της αριστεράς που προκάλεσε απερίσκεπτα, εις βάρος της χώρας τις εκλογές, κερδίζοντας τες, αφενός μεν δεν τήρησε καμία από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, αφετέρου οδηγήθηκε σε μία σειρά υπερβολικών λαθών και παραλείψεων – μέσω των οποίων τοποθετήθηκε κυριολεκτικά η «ταφόπλακα» στη χώρα.
Οι ενέργειες της ήταν τόσο λανθασμένες, ώστε να υποπτεύεται κανείς πως εξυπηρετούσαν ξένα συμφέροντα – καταλήγοντας τελικά να προσφέρει «γη και ύδωρ» στους δανειστές μέσω ενός τρίτου μνημονίου, καθώς επίσης να διαμελίσει το ίδιο της το κόμμα. Ένα δε από τα οδυνηρότερα αποτελέσματα της επτάμηνης διακυβέρνησης της ήταν η πλήρης καταστροφή της ελληνικής οικονομίας – μέσω της οποίας ολοκληρώθηκε η πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική κατάρρευση της Ελλάδας.
Όσον αφορά τα μέτρα που ψήφισε, με τη βοήθεια των κομμάτων της αντιπολίτευσης, θα οδηγήσουν σε μία, πρωτοφανή στα ιστορικά χρονικά, ληστεία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας – μεταξύ άλλων, με την υιοθέτηση νόμων που κατέστησαν τις τράπεζες απόλυτους κυρίαρχους των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών.
Φυσικά δεν θα είναι οι ελληνικές τράπεζες αυτές που θα λεηλατήσουν τους Έλληνες, αλλά οι ξένοι κερδοσκόποι – στους οποίους οι τράπεζες έχουν εκχωρήσει προ πολλού τις απαιτήσεις τους (τιτλοποιήσεις), με υποθήκες τόσο τα ακίνητα των ιδιωτών, όσο και τις ελληνικές επιχειρήσεις. Την ίδια στιγμή συνεχίζεται ο περιορισμός της ρευστότητας στην ελληνική οικονομία, κρίνοντας από τη μείωση του ενεργητικού των τραπεζών (γράφημα), οπότε κλιμακώνονται οι «συνθήκες ασφυξίας».
.
ΓΡΑΦΗΜΑ - Ελλάδα, τράπεζες, ισολογισμός
.
Στα πλαίσια αυτά, η οποιαδήποτε προσπάθεια της χώρας να ξεφύγει από την τριπλή παγίδα, στην οποία έχει οδηγηθεί σκόπιμα, είναι καταδικασμένη – ενώ αυτό που φαίνεται να απομένει στους Έλληνες, εάν δεν αλλάξουν τακτική, είναι η απόλυτη εξαθλίωση αυτών και των παιδιών τους, με την Ελλάδα «υπό ξένη κατοχή» στο διηνεκές.
.

Η χρεοκοπία

Ο Adam Smith, ο πατέρας της Οικονομίας, είχε διαγνώσει πριν από αρκετούς αιώνες το πρόβλημα, θεωρώντας πως μία χώρα, η οποία είχε φτάσει σε σημείο να αδυνατεί εντελώς να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της, δεν είχε άλλη λύση από τη χρεοκοπία – συνοψίζοντας την άποψη του στο εξής:
«Όταν το δημόσιο χρέος υπερβαίνει ένα ορισμένο ύψος, τότε δεν υπάρχει ούτε ένα και μοναδικό παράδειγμα, από όσα γνωρίζω, όπου να επιτεύχθηκε ποτέ, με δίκαιο τρόπο, η εξ ολοκλήρου αποπληρωμή του.
Σε εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που έγινε δυνατή σε κάποιο βαθμό η εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών, συνέβη με τη χρήση της χρεοκοπίας  την οποία είχε παραδεχθεί κανείς ανοιχτά, χωρίς κανένα δισταγμό. Ακόμη και όταν υπήρξε συχνά μία ονομαστική επιστροφή του χρέους, στην πραγματικότητα επρόκειτο για μία ολοκάθαρη χρεοκοπία».
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, εμείς είμαστε ανέκαθεν υπέρ της αποπληρωμής του χρέους – το οποίο, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσαμε μέχρι πρόσφατα να εξυπηρετήσουμε (ανάλυση). Παρά το ότι λοιπόν η οικονομική κατάσταση της χώρας το 2014, συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια, ήταν απελπιστικά χειρότερη, με αποκλειστική και μόνο ευθύνη της Τρόικας, υπήρχε η δυνατότητα – σε καμία περίπτωση όμως μετά την αναίρεση των υπεσχημένων από την Ευρώπη (Γερμανία), καθώς επίσης με την επιβολή των νέων υφεσιακών μέτρων.
Επομένως, το μόνο που απομένει στην Ελλάδα είναι η αναγγελία της επίσημης χρεοκοπίας της, με όλα τα ρίσκα που συνεπάγεται η σημερινή της κατάσταση – σύμφωνα με το συμπέρασμα του Adam Smith που φυσικά θεωρεί τον αργό θάνατο, στον οποίο οδηγείται μία υπερχρεωμένη χώρα, με την ίδια τελική κατάληξη, πολύ χειρότερο από την πτώχευση της.
Πόσο μάλλον όταν κατά τη διάρκεια του αργού θανάτου και μέχρι τον επιθανάτιο ρόγχο της, δρομολογείται η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της χώρας – με αποτέλεσμα την απόλυτη εξαθλίωση του πληθυσμού της, τον εγκλεισμό στις φυλακές των χιλιάδων οφειλετών που παράγει ασταμάτητα η λιτότητα, τη ραγδαία άνοδο της εγκληματικότητας και το «βομβαρδισμό» του κράτους πρόνοιας. Η τελική κατάληξη είναι  μία φυλετική εκκαθάριση, η οποία θυμίζει κυριολεκτικά μία γενοκτονία – όπως αυτές που οι διεθνείς οργανισμοί καταδικάζουν, ως συνήθως εκ των υστέρων.
Το πρόβλημα βέβαια εν προκειμένω είναι τι ακριβώς σημαίνει η χρεοκοπία μίας χώρας, η οποία προηγουμένως έχει εγκλωβιστεί σε ένα ξένο νόμισμα, σε ένα υποθηκευμένο δημόσιο χρέος, καθώς επίσης σε μία σειρά μνημονίων, με την Τρόικα στην κυβέρνηση της – απόλυτο κυρίαρχο του στημένου παιχνιδιού.
Η απάντηση στο δύσκολο αυτό ερώτημα δεν είναι καθόλου απλή, εάν θέλει κανείς να είναι υπεύθυνος – αφού η επιλογή του είναι ουσιαστικά μεταξύ δύο εξαιρετικά μεγάλων κακών, από τα οποία οφείλει να μαντέψει ποιο αποτελεί το μικρότερο.
Πρόκειται επομένως για μια πολύ δύσκολη απόφαση, την οποία λογικά δεν μπορεί και δεν πρέπει να  πάρει κανένα κόμμα μόνο του – αφού όποιο δρόμο και αν ακολουθήσει, την υποταγή δηλαδή της Ελλάδας στα καταστροφικά μνημόνια με την ελπίδα να ξεφύγει κάποια στιγμή, ή τη χρεοκοπία της με απρόβλεπτα επακόλουθα, κανένας Πολίτης δεν θα είναι ευχαριστημένος.
.

Επίλογος 

Θεωρούμε πως το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν είναι ούτε επαχθές, ούτε επονείδιστο, στο συντριπτικά μεγαλύτερο ύψος του, με την ορθή ερμηνεία του όρου (ανάλυση) – παρά το ότι ένα μεγάλο μέρος του οφείλεται στους υπέρογκους τόκους του παρελθόντος, καθώς επίσης στην πολιτική διαφθορά, η οποία «μεγαλούργησε» με τη βοήθεια των διεθνών διαφθορέων (ανάλυση).
Η αιτία είναι το ότι δεν είχαμε δικτατορία, οπότε εμείς επιλέξαμε την πολιτική μας ηγεσία, καθώς επίσης τον καταναλωτικό δανεισμό, ο οποίος κοστίζει πανάκριβα – παρά το ότι γνωρίζαμε πως υγιής είναι μόνο εκείνος ο δανεισμός, ο οποίος χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο για επενδύσεις. Επομένως, δεν πρέπει να θεωρούμε πως δικαιούμαστε τη διαγραφή του – πόσο μάλλον για τρίτη συνεχή φορά, ενώ οι δύο προηγούμενες μας κόστισαν δυσανάλογα ανταλλάγματα, παραχωρήσεις και καταστροφικούς συμβιβασμούς.
Κατ’ επακόλουθο το μόνο που απομένει σε μία χώρα που θέλει να είναι ελεύθερη, με κάθε θυσία, δεν είναι άλλο από τη χρεοκοπία της εντός της Ευρωζώνης – από την επίσημη παραδοχή της πως είναι αδύνατη η πληρωμή του χρέους της, αφού δεν της παρέχονται οι προϋποθέσεις από τους δανειστές της. Εναλλακτικά η σκλαβιά της, η υποταγή της στα μνημόνια δηλαδή, με ιερή ευλάβεια και με την πιστή, τη «βασιλικότερη του βασιλέως» τήρηση όλων όσων υπαγορεύονται από αυτά.
Η συγκεκριμένη απόφαση, η επιλογή μίας από τις δύο παραπάνω εναλλακτικές δυνατότητες, δεν μπορεί φυσικά να ληφθεί από κανένα πολιτικό κόμμα μόνο του, ενώ απαιτεί τη λεπτομερή ενημέρωση, σε σχέση με τις συνέπειες ή με τις υποχρεώσεις της, καθώς επίσης τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των Ελλήνων – αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να στηριχθεί από τους ίδιους, ως οφείλει, οπότε θα αποτύγχανε.
Περαιτέρω κατά την υποκειμενική μας άποψη το τρίτο μνημόνιο, χωρίς τη διαγραφή ενός μέρους του δημοσίου χρέους, ισοδύναμα αναπτυξιακά μέτρα εκ μέρους της Ευρώπης, καθώς επίσης  ισοδύναμα αναπτυξιακά μέτρα εκ μέρους της κυβέρνησης που θα προκύψει από τις εκλογές (ανάλυση), είναι  καταδικασμένο εκ των προτέρων να αποτύχει. Η αιτία είναι το ότι, θα βυθίσει ακόμη περισσότερο την Ελλάδα στην ύφεση, με αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε ένα «αποτυχημένο κράτος» – ενώ οι Πολίτες είναι πλέον εξαντλημένοι και εύλογα δεν το αποδέχονται στην πλειοψηφία τους.
Ως εκ τούτου, είναι ουτοπικό να θεωρεί κανείς πως μπορεί να εφαρμοσθεί ως έχει, χωρίς τα παραπάνω «αντίμετρα», ακόμη και αν ήταν πράγματι το καλύτερο δυνατόν για την ελληνική οικονομία – κάτι που φυσικά δεν ισχύει, πόσο μάλλον όταν με την υπογραφή του έχουν παραδοθεί κυριολεκτικά τα κλειδιά της χώρας στους νέους ιδιοκτήτες της.
Συνοψίζοντας, η τρίτη, ενδιάμεση λύση θα ήταν ένα ηπιότερο τρίτο μνημόνιο (συμπεριλαμβανομένης της απομείωσης του χρέους), το οποίο θα συνοδευόταν από ισοδύναμα αναπτυξιακά μέτρα τόσο εκ μέρους της Ευρώπης, όσο και της Ελλάδας – εναλλακτικά η σκλαβιά, η πλήρης υποταγή δηλαδή στους όρους των δανειστών χωρίς αντιρρήσεις ή η χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης (ανάλυση).
Δυστυχώς, η λύση της δραχμής δεν υπάρχει – ενώ όλοι όσοι αναφέρονται στο εθνικό νόμισμα είτε έχουν πλήρη άγνοια αυτών που έχει υπογράψει η Ελλάδα, καθώς επίσης της οικονομικής της κατάστασης, είτε απλά δημαγωγούν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι κακοπροαίρετοι.
.
Black-Strip
Vassilis Viliardos
Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας. Έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 2.500 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία, καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Για το πλήρες βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα, πατήστε εδώ.
( e-mail: viliardos@analyst.gr )

Ειδικότητα: Mάκρο-οικονομικά / Πολιτική Οικονομία
Black-Strip
.
.
Σημείωση: Το παρόν κείμενο είναι αναμόρφωση/επικαιροποίηση ενός προηγουμένου, το οποίο γράφτηκε το Δεκέμβριο του 2014 με τον τίτλο, «Εγκλωβισμένοι στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια».
© Copyright 2015 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website  με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.

7 σχόλια:

  1. Ο κ. Βιλιάρδος ίσως αγνοεί ότι όταν ένας υπουργός υπογράφει για να πάρει ένα δάνειο για τη χώρα του, και την ίδια στιγμή λαμβάνει μίζα που του δίνει ο δανειστής, το δάνειο αυτό έχει γίνει με κίνητρο τον πλουτισμό τόσο του δανειστή όσο και του χρηματιζόμενου υπουργού - πρωθυπουργού. Κατ' επέκταση, η χρέωση του λαού είναι παράνομη με βάση το διεθνές δίκαιο. Υπάρχει πακτωλός στοιχείων για τον παράνομο πλουτισμό υπουργών και πρωθυπουργών, μέσα από τέτοιες μίζες. Καλά θα κάνει ο κ. Βιλιάρδος να ζητήσει αυτά τα στοιχεία από αυτούς που τα έχουν, να τα μελετήσει, και να αρχίσει να γράφει άρθρα με βάση του τι πραγματικά έχει γίνει στην υπόθεση του χρέους μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωστά ή λάθος αυτά νομίζω δεν είναι υπόθεση, αυτά, ενός αναλυτή. Είναι υπόθεση των εισαγγελικών και δικαστικών αρχών

      Διαγραφή
    2. Έχω πάλι αρχίσει να πιστεύω ότι υπάρχει δόλος πίσω από την άποψη ότι το χρέος δεν είναι παράνομο. Υπάρχουν αρκετοί Έλληνες οικονομολόγοι που μιλούν για παράνομο χρέος. Εδώ λίγα λόγια από Γάλους, για να μην φέρω και Αμερικάνους και Άγγλους:

      "Στο 60-70% ανέρχεται το ελληνικό παράνομο, η άνομο, η δυσβάσταχτο και άρα νομικά διαγράψιμο ελληνικό χρέος σύφωνα με Γάλλους οικονομολόγους, και η Le Monde σε μακροσκελές αλλά λεπτομερές άρθρο της προσπαθεί να ορίσει ποια από τα χρέη εμπίπτουν στους παραπάνω ορισμούς.

      Με μπόλικη ειρωνική διάθεση ο Γάλλος οικονομολόγος Μισέλ Χουσόν, επικεφαλής του Ινστιτούτου Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών του Παρισιού, καταφέρεται εναντίον των δανειστών της Ελλάδας.

      «Το 56% του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι παράνομο», λέει ο Γάλλος οικονομολόγος και εξηγεί: «Το ήμισυ του ελληνικού χρέους που αποκτήθηκε πριν από την κρίση, από το 1988 ως το 2000, οφειλόταν σε υπέρογκα επιτόκια και στη μείωση των κρατικών εσόδων από το 2000 λόγω της φορολογικής αμνηστίας προς τους πλουσίους. Αν δεν υπήρχαν οι δύο αυτοί παράγοντες, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα αντιστοιχούσε μόλις στο 49% του ΑΕΠ το 2007, αντί του 103% που ήταν. Μπορεί, λοιπόν, να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι το 56% του ελληνικού χρέους που αποκτήθηκε πριν από την κρίση ήταν παράνομο».
      Από την πλευρά του ο Ζαν Γκαντρέ, επίτιμος καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Λιλ, υποστηρίζει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι παράνομο σε ποσοστό 70%!
      Σύμφωνα με τον Γκαντρέ, «περισσότερο από το μισό του συσσωρευμένου χρέους το 2007 είναι παράνομο, όπως παράνομο είναι και το σύνολο σχεδόν της αύξησης του χρέους από το 2007. Σύμφωνα με κάποιες προσεγγίσεις, το παράνομο χρέος θα μπορούσε να αποτελεί το 120%-130% του τρέχοντος ΑΕΠ ή περίπου το 70% του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους».

      Οι κυβερνήσεις μας μέχρι τώρα εμποδίζουν συστηματικά το έργο των δικαστικών αρχών. Εκτός από τους παραπάνω λόγους, και τις μίζες σε υπουργούς, υπάρχουν και άλλοι λόγοι που βγάζουν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους παράνομο. Όταν ένα δάνειο έχει επιβληθεί σε μια χώρα, και έχει προγραμματιστεί από τους δανειστές το ποσό του να επιστραφεί σε αυτούς μέσα από δικές τους εργολαβικές ή εταιρείες παραγωγής οπλικών συστημάτων, τους οποίους θα πληρώσει η χώρα δανειολήπτης, τότε αυτός είναι ένας ακόμα σοβαρός λόγος για τον οποίο και αυτό το δάνειο είναι παράνομο. Πολλά από τα μεγάλα έργα που έγιναν στη χώρα, όπως και πολλοί εξοπλισμοί, έγιναν ακριβώς κάτω από πιέσεις και με δόλο για να χρεωθεί ο λαός και να κερδίσουν οι δανειστές με αθέμιτο τρόπο.

      Όχι μόνο οι μίζες και ο υποχρεωτικός δανεισμός, αλλά και άλλα στοιχεία βγάζουν παράνομο το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας. Και η μεγάλη αύξηση του χρέους από τη στιγμή που μπήκαμε στα μνημόνια είναι και αυτή παράνομη διότι έγινε με εξόφθαλμη μεθόδευση.

      Ο κ. Γεώργιος Κασιμάτης ο οποίος έχει τεκμηριώσει νομικά την παράνομη φύση του χρεούς μας, για μια σειρά από πρόσθετους λόγους, ξέρει ή δεν ξέρει τι λέει; Γιατί ο λαός πρέπει να αποδεχθεί να πληρώνει για 100 τουλάχιστον χρόνια χρήματα τα οποία ποτέ δεν μπήκαν πραγματικά στην Ελλαδική οικονομία;

      Οι δανειακές συμβάσεις των μνημονίων είναι και αυτές όλες άκυρες, διότι δεν πληρούν τους όρους του διεθνούς δικαίου. Τα στοιχεία τα έχουν νομικοί μας στα χέρια τους, αλλά το Ελλαδικό μνημονιακό πολιτικό σύστημα το οποίο αποτελεί στην ουσία το μηχανισμό που έχουν στήσει οι δανειστές στη χώρα μας, τους εμποδίζει. Ο κ. Βιλιάρδος δίνει την εντύπωση ότι αποτελεί μαξιλάρι του συστήματος. Αν θέλει να δει και τα νούμερα για το που έχει πάει ακριβώς το χρέος, και πόσο από αυτό είναι παράνομο, μπορεί να τα βρει μέσα σε μελέτες συναδέλφων του στην Ελλάδα, των οποίων όμως τα άρθρα και μελέτες δεν τα δείχνουν τα ΜΜΕ. Αυτό που μπορεί να κάνει άμεσα είναι να ακούσει τις ομιλίες του Κασιμάτη.

      Διαγραφή
    3. Γιώργο Σιδηρούντιε, όσοι υποστηρίζετε τις αμπελοφιλοσοφίες περί "επαχθούς ,παράνομου και επονείδιστου χρέους", οδηγείτε την χώρα στην απόλυτη καταστροφή και στην εντελώς καταστροφική υποδούλωσή της σε δανειστές - κοράκια (τοκογλυφικά funds - Soros κλπ)
      Σκέψου απλά:
      1. Τους πολιτικούς που δανειζόντουσαν με υπέρογκα επιτόκια για να συντηρούν το πελατειακό κράτος και για να υπηρετούν διαπλεκόμενους επιχειρηματίες εσύ τους εξέλεξες.
      2. Για τος τεράστιο αριθμό ΔΥ εντελώς δυσανόλογο με το μέγεθος της χώρας, για το 1 εκταμ. πολιτών που βγήκαν στην σύνταξη πριν τα 50, εσύ αντέδρασες ποτέ; Τι σου φταίνε οι σημερινοί δανειστές, εάν εσύ επιμένιες να ξοδεύεις περισσότερα από τον παραγόμενο πλούτο; (ακόμη δεν έχουμε καταργήσει τις πρόωρες συντάξεις).
      3. Όταν ψηφίζεις πολτικούς που συνάπτουν δάνεια με υπερβολικό τόκο μόνο και μόνο για να απολαμβάνεις πρόσκαιρες παροχές, ποιός ευθύνεται, οι τοκογλύφοι ή εσύ;
      4. Θέλω να μου πεις μία χώρα που έκανε μονομερή διαγραφή χρέους χωρίς την συγκατάθεση των δανειστών της και μετά δεν τις έσκισαν και τις σάρκες οι δανειστές. Ακόμη και η κυβέρνηση των μπολσεβίκων όταν διέγραψε αρχικά το χρέος της Τσαρικής Ρωσίας, μετά αναγκάστηκε να το πληρώσει. Εδώ κατέρρευσε ολόκληρη Σοβιετική Ένωση εξαιτίας των χρεών και εσείς επιμένετε στις ουτοπίες.
      5. Εάν κάνεις μονομερή διαγραφή του χρέους και μετά ζητήσεις ξανά δανεικά για να συντηρήσεις το πελατειακό κράτος, φυσικά δεν πρόκειται να σε δανείσουν τα φεσωμένα κράτη της Ε.Ε, Θα πας τότε στους μεγαλοτοκογλύφους και αυτοί θα σε εξανδραοποδίσουν κυριολεκτικά. Αυτούς τους μεγαλοτοκογλύφους στους οποίους μας οδηγούσε το δίδυμο Τσίπρα - Βαρουφάκη.
      Προσωπικά συμφωνώ με τον κο Ήφαιστο. Ο Β.Β. είναι ένας ορθολογιστής, σοβαρός και πολύ εύστοχος οικονομολόγος. Φαντάζεστε να ήταν αυτός Υπουργός Οικονομικών στην θέση του αλλοπρόσαλλου νάρκισσου;

      Διαγραφή
    4. Αγαπητέ, το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσό του χρέους, τα 2/3, δεν αφορά κάλυψη αναγκών για μισθοδοσίες αλλά για πληρωμή παράνομων κερδών επί των δανείων. Από το άλλο 1/3 δες πόσα έχουν πάει σε εξοπλισμούς κατα παραγγελία των δανειστών μας, και πόσα άλλα έχουν πάνει μόνο προς τη Ζίμενς. Για κάλυψη των ουσιαστικών αναγκών μας σαν κράτος, έχουμε πάρει πολύ μικρά ποσά της τάξεως των λίγων δεκάδων δις.
      Κάθε δάνειο κάθε λαού που δεν είναι προς το όφελος του λαού, και το οποίο αποσκοπεί στην εξαθλίωση του λαού μέσω της τοκογλυφίας και των παράλογων συναλαγών για να κερδοσκοπούν οι τραπεζίτες και οι συνεργάτες τους, είναι παράνομο σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.

      Υπάρχουν πολλά παραδείγματα κρατών που επέζησαν μετά την άρνησή τους να πληρώσουν τα χρέη τους, ένα εξ αυτών και η ίδια η Ελλάδα το 1932, η οποία μέχρι τον πόλεμο έζησε αμέσως μετά την άρνηση πληρωμών, ένα μεγάλο οικονομικό θαύμα που κράτησε μέχρι να αρχίσει ο πόλεμος.

      Το αν είναι σήμερα πανίσχυρο το παγκόσμιο τοκογλυφικό τραπεζικό σύστημα, δεν σημαίνει ότι πάντα θα είναι έτσι. Όταν σε διεθνές επίπεδο δημιουργηθεί ένα ισχυρό μέτωπο των κοινωνιών εναντίον του, μπορούν πολλά να αλλάξουν. Δεν υπάρχει λαός αυτή τη στιγμή που να μην ζητά την κατάργηση αυτού του συστήματος, και αυτό είναι η αρχή που θέλουμε για την καταστροφή των διεθνών τοκογλυφικών οργανισμών. Όλοι μας πλέον γνωρίζουμε ότι τα μεγάλα προβλήματα στην παγκόσμια οικονομία τα έφτιαξαν οι τραπεζίτες, και όχι οι λαοί. Μετά από πολύ κόπο, έγινε η διάγνωση. Η Ελλάδα δεν είναι πλέον μόνη στον πόλεμο, έχει την ανθρωπότητα μαζί της στο πόλεμο κατά τω Τραπεζών. Έλληνες νομικοί έχουν έτοιμες τις υποθέσεις για να ξεκινήσουν δικαστικό αγώνα σε διεθνή δικαστήρια. Το θέμα είναι γιατί κανένα ΜΜΕ δεν μιλάει γι' αυτούς και γιατί κανένας γνωστός στα ΜΜΕ οικονομολόγος δεν στηρίζει τις προσπάθειές τους. Επίσης, το άλλο θέμα είναι γιατί οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις κάνουν ότι μπορούν για να σταματήσουν το δικαστικό αυτό αγώνα.

      Δεν ψήφισα κανένα για να με χρεώσει κάνοντας πλούσιους τους δανειστές και τον εαυτό του σε βάρος της δική μου ζωής και της ζωής των απογόνων μου. Έπεσα θύμα απάτης. αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ζω σαν ερπετό και ραγιάς εγώ και όλοι μου οι απόγονοι, για αιώνες. Ελπίζω ο λαός να μην περιμένει σκυφτός το τέλος του.

      Το να αναγνωρίζουμε τη νομιμότητα του χρέους, αποτελεί εθνική αυτοκτονία. Κανένα μεγάλο ΜΜΕ δεν προβάλει το πρόβλημα. Έχουμε κατοχή.

      Ο Β.Β. πράγματι δεν είναι ένας από τους χειρότερους οικονομολόγους. Τι γνώμη έχει για αυτά που λένε ο Ανδρέας Αθηναίος, ο Νικόλαος Λάος, ο Δημήτρης Καζάκης; Τους έχει μελετήσει;

      Διαγραφή
  2. Πράγματι, ὁ κ.Βιλιάρδος ἀγνοεῖ τά νομικά σχεδόν πλήρως. Καί δή τοῦ δημοσίου δικαίου.
    Ὅλως ενδεικτικῶς: Δανεισμός ἀπό μία Κυβέρνηση πού εἶνια στήν ἐξουσία τό πολύ μία τετραετία κατά τό Σύνταγμα,δέν μπορεῖ νά δεσμεύει μία χώρα πέραν τῆς ἐν λόγῳ τετρατίας. Παρά μόνο ἄν ἡ ἑπόμενη Βουλή συμφωνήσει...
    Ἄλλο διεθνής συνθήκη καί ἄλλο δάνειο. Μή τά μπερδεύουμε. Ἡ διεθνής συνθήκη, ἀφοῦ κυρωθῆ ἀπότήν Βουλή, ἰσχύει ὡς δίκαιο μεταξύ τῶν μερῶν, Γιά τούς πολίτες ὅμως,ἰσχύει ὡς δίκιαο, μόνο ἄν περιέχει κανόνες δίκαίου.
    Τό δάνειο ὅμως, δέν ἀπαρτίζεται ἀπό κανόνες δικαίου,ἀλλά εἶναι σύμβασημεταξύ τῶν μερῶν πού ὅμως εἶναι κράτη. Ἄρα, ὁποιοδήποτε ἀπό τά μέρη μπορεῖ κατά τό δειθνές δίκαιο νά καταγγείελει τήν διεθνή σύμβαση ἀνά πάσα στιγμή. Καί ἀπό τότε πού καταγγέλλεται, μία διεθνής σύμβαση παύει νά ἰσχύῃ.

    Πέραν τούτου, δέν προκύπτει ἀπό πουθενά, ὅτι τό χρέος ὑπάρχει καί ὅτιι εἶναι εἶναι νόμιμο στό σύνολό του. Κατά τήν περίοδο ὑφέσεως, δέν νοεῖται προσθήκη ὀφειλῆς τόκων. Τό ἴδιο κατά τήν περίοδο μετά τήνπτώχευση. Καί ἀπότήν στιγμήπού δανειστής λέγει, σε δανείζω για νά μέ πληρώσης, καί στό νέο δάνειο βάζω τόκους,ὑάρχει καί τπώχευση καί παράνομη τοκοφορία. Ψάξτε τά πτωχευτικά δίκαια τῶν χωρῶν τῆς Εὐρώπης, νομίζω ὅτι ὅλα αὐτό θά λένε, ὅτι πρόσθετη τοκοφορία ἀπό τήν στιγμή που ὑπάρχει ἀδυναμία πληρωμῶν, δέν νοεῖται.
    Ὕστερα, το δικαίωμα στήν περιουσία τῶν Ἑλλήνων εἶναι κατοχυρωμένο ΚΑΙ μέ τήν Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. Συμφωνάι ἑπομένως, τῆς ἡγεσίας μιᾶς χώρας, μέ ἄλλες χῶρες ἤ καί ἰδιῶτες,ὅτι "ΘΑ ΑΥΞΗΣΩ ΤΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΤΟΣΟ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΟΥΝ ΑΝΑΞΙΟΧΡΕΟΙ ΟΙ ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ ΜΟΥ ΣΤΙΣ ΛΟΙΠΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ, π.χ. ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΛΕΘΕΤΕ ΕΣΕΙΣ, ΜΕ ΤΑ ΕΚΧΩΡΗΜΕΝΑ ΣΕ ΣΑΣ ΔΙΑΚΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΤΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ, ὄχι μόνο ἀντιβαίνει στήν ΕΣΔΑ, ὡς πρακτική τοῦ κράτους, ἀλλαλ συγκροτεῖ καί τήν ποινική ἔννοια τῆς συμμορίας. Καί ἄς εἶναι ὅποιος θέλετε μέσα στήν συμμορία αὐτήν, ὁσοδήπτοε ἰσχυρός, περί συμμορίας πρόκειται,καί ἐρευνητεος μόνον ὁ βαθμός τοῦ δόλου του καί τῆς συμμετοχῆς του.
    Καί ἄλλα πολλά....
    Διότι, κύριε Βιλιάρδε, τά σχοινιά πού "μᾶς" δέσανε, εἶναι τά περισσότερα ἄκυρα και παράνομα. Στηρίζονται σέ μία ἠλιθιότητα πού εἰπώθηκε στόν τοκογλυφικό μεσαίωνα τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης,ὅτι "οἱ συμφωνίες πρέπει νά τηροῦνται" (pacta sunt servanda). Αὐτό δέν εἶχε εἰπωθῆ ποτέ στήν Ρωμαἱκή περίοδο, διότι οἱ συμφωνίες πρέπει νά τηροῦνται ἐάν ...καί ἐάν... καί εάν....τέλος δέ, καί ἐάν ὁ Πραίτωρ δέν κρίνει ἄλλως γιά εὔλογη αἰτία.
    Συνεπῶς, πολιτκός πού ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΑΓΝΟΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΩΤΕΡΩ ΚΟΙΝΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΝΟΜΙΚΟΥΣ "ΞΕΡΟΥΝ ΓΡΑΜΜΑΤΑ", καί ὑποστηρίζει ὅτι θά εξοφλήσουμε καί γαία πυρί μειχθείτω, δηλ. καί ἄς ἔλθουν οἱ δανειστές νά μᾶςτά πάρουν ὅλα, μόνο νά μείνουμε στό εὐρώ πάση θυσία, τώρα καί πάντα, διαπράττει ἐσχάτη προδοσία διότι παραδίδει σέ ξένη κυριαρχία τήν δημόσια ἐξουσία στήν Ἑλλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν είμαι ειδικός για τα ζητήματα που αφορούν τις νομικές μας δεσμεύσεις. Θα μπορούσα να πω όμως το εξής: Σε κάθε ζήτημα της διεθνούς πολιτικής που αφορά δεσμεύσεις ενός κράτους υπάρχουν τα νομικά και τα πολιτικά επιχειρήματα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, για παράδειγμα, μπορούν να συνταχθούν εκατοντάδες σελίδες αμιγώς πολιτικά αλλά και νομικοπολιτικά ευρύτερα για το πως ανέκυψαν οι δεσμεύσεις, τι λάθη έγιναν και από ποιους, ποια ομολογήθηκαν και από ποιους κτλ. Αν αφήσουμε την περίοδο 2010 εντεύθεν και πάμε στις δύο προηγούμενες δεκαετίες, θα μπορούσε επίσης να στοιχειοθετηθεί πλήθος στοιχείων για τους λόγους που έγινε η ΟΝΕ, τα λάθη έκτοτε, τις παραλείψεις, τις εντάξεις νέων μελών και τις ευθύνες και τις χιλιάδες ομολογίες για τα νομιιλοπολιτικά ελλείμματα ή ακόμη και τον παράνομο χαρακτήρα των "θεσμών" που τα διαχειρίζονταν. Τώρα, αυτά τα πολιτικά ή αμφίπλευρα νομικοπολιτικά ζητήματα τίθενται υπό την αίρεση των νομικών δεσμεύσεων. Ποιων, πότε και υπό ποιους όρους. Για παράδειγμα, δεν άλλαξε το πλαίσιο των νομικών δεσμεύσεων από τους κκ Σαμαρά / Βενιζέλο μόλις ανάλαβαν; Τέλος αλλά όχι το τελευταίο, οι νομικές δεσμεύσεις στην διεθνή πολιτική είναι πάντα νομικοπολιτικές και συχνά μόνο ... πολιτικές (δες τε της Τουρκίας σε σχέση με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα τις συμβάσεις των οποίων έχει υπογράψει). Ένα κράτος όσο πιο αδύναμο είναι τόσο περισσότερο γίνεται έρμαιο αυθαίρετων και αναιτιολόγητων νομικών δεσμεύσεων. Αυτό ισχύει και για εμάς τώρα και μεγάλη ευθύνη φέρουν όλοι όσοι κυβέρνησαν πριν και μετά το 2010 πιο εξόφθαλμα μετά το 2010.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.