Άγος ακάθαρτον, Κύπρος

Η ρίζα των σημερινών δεινών, φθάνει ως τον Ιούλιο του '74

Στέργιος Σεβαστιάν

Άγος, λέξη υποδηλώνουσα το μίασμα, την κατάρα, την οργή Θεού. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως το άγος προερχόταν από έγκλημα, που ακολουθούσε στη συνέχεια το δράστη, ο οποίος έτσι καθίστατο "εναγής". Σε άγος υποκείμενα δεν ήταν μόνο τα άτομα (δράστες, εγκληματίες) αλλά ακόμη και πόλεις και κράτη ολόκληρα στα οποία συνέβαινε ή είχε συμβεί να "μιανθούν" από σοβαρό έγκλημα πολίτη ή ομάδας πολιτών ή και των Αρχών. Έτσι ακολουθούσε "κάθαρσις" ή "εξαγνισμός" με μεγάλες θυσίες. Παράλληλα επιβαλλόταν τιμωρία των ενόχων, συνηθέστερα εξορία ή άλλων προσφερομένων αντ΄ αυτών προκειμένου να γίνουν έτσι εξιλαστήρια θύματα.

20 Ιουλίου 1974. Τουρκικά στρατεύματα πατούν τα χώματα της Κύπρου "για να προστατεύσουν την τουρκοκυπριακή κοινότητα του νησιού". Η Κύπρος αμύνεται με τα λιγοστά της μέσα. Η μητροπολιτική Ελλάς, δια του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεών της,  του στρατηγού που βαρούσε προσοχές στον ταξίαρχο, δηλώνει οτι "ασκήσεις κάνουν, αυτοσυγκράτηση". Μετά "η εισβολή γίνεται στην Κύπρο. Εδώ είναι Ελλάς". Οι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ, η Α' Μοίρα Καταδρομών και οι Έλληνες αξιωματικοί της Εθνικής Φρουράς αναλαμβάνουν μόνοι τους να περισώσουν την τιμή της μητέρας πατρίδας.

23 Ιουλίου 1974. Η χούντα, υπό των βάρος των εγκλημάτων της, πέφτει. Οι (παλαιο)πολιτικοί, αυτοί που έσπρωξαν την χώρα στο γκρεμό πρίν από λίγα χρόνια, ξαναγυρνούν στην Ελλάδα ως σωτήρες. Οι Έλληνες βγαίνουν στους δρόμους με λαμπάδες στα χέρια για να τους υποδεχθούν, ωσάν ο Ελληνισμός να 'χει ανάσταση, ενώ έχει κηδεία. Την ίδια ώρα, τα παιδιά της Ελλάδος και της Κύπρου πολεμούν τον εισβολέα, ο οποίος, παρά την υπογραφείσα ανακωχή, προχωρεί ακάθεκτος. Καταλαμβάνει χωριά, βιάζει, κατακρεουργεί, ενώ οι "τουρκοκύπριοι αδελφοί μας" τους υποδέχονται με αλαλαγμούς χαράς. Η Κύπρος, για την χούντα, ήταν κοντά για να ανοίξει την Κερκόπορτα, αλλά μακριά για να την προστατεύσει.

Αφού έφυγαν οι προδότες, ανέλαβαν τώρα οι πατριώτες να σώσουν την κόρη της Ελλάδος. Τώρα κανείς δεν θα αιφνιδιαζόταν ξανά. Αφού όμως το μελέτησε για είκοσι μέρες, η μεταπολίτευση αποφάσισε οτι η Κύπρος παρέμενε μακριά. Πολύ μακριά. Το ίδιο νησί που για τον Κίμωνα και τις τριήρεις ήταν κοντά, για τα Φάντομ και τα υποβρύχια ήταν μακριά. Για τους Έλληνες που βρισκόταν στο νησί, Ελλαδίτες και Κυπρίους, οι σωτήρες της χώρας αποφάσισαν οτι πρέπει να θυσιαστούν, για να μην επιτεθούν οι βάρβαροι στην Ελλάδα. Η μάνα, για να γλυτώσει το τομάρι της, άφησε την κόρη να διαμελιστεί. Άγος αμίμητον.

Πόσα δεινά πρέπει να υποστούμε για να επέλθει η κάθαρσις;

Πότε θα ξεπλύνουμε αυτή την ντροπή;