23/7/17

Μακάριος: Ο Τελευταίος Ενωτικός

του Μάριου Ευρυβιάδη
Όταν τον Αύγουστο του 1977 πέθανε ο Αρχιεπίσκοπος και Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακάριος, έφυγε μαζί του και ο τελευταίος αυθεντικός ενωτικός ταγός. Αντίθετα με τους άλλους επώνυμους ταγούς, όχι τους ιδεολόγους, οι πλείστοι των οποίων πέθαναν στην πνευματική ψάθα, αλλά αυτούς που ως πραγματικοί ταγοί απέκτησαν ισχύ, χρήμα και εξουσία στον τόπο (ακόμη και πραξικοπηματικά ), ο Μακάριος δεν υπήρξε επίορκος ούτε απεμπόλησε ποτέ τον Εθναρχικό του ρόλο.
Αντίθετα, ο θεσμικός Πρόεδρος και εκπρόσωπος της δήθεν ενωτικής παράταξης στην Κύπρο, της Επιτροπής Συντονισμού Ενωτικού Αγώνα, ΕΣΥΕΑ  δήλωνε στον πρέσβη της Χούντας στην Λευκωσία Ευστάθιο Λαγάκο το 1973, λίγο πριν το προδοτικό πραξικόπημα: «να φύγει αυτός ( ο Μακάριος) και ας βλέπω πίσω από τα σίδερα της φυλακής την Λευκωσία να καίγεται». «Αυτό, ήταν, λοιπόν» έγραψε στα απομνημονεύματα του ο εκπρόσωπος της Χούντας. «Και η Ένωση;» αναρωτήθηκε, με όλη την διπλωματική υποκρισία της συσσωρευμένης επαγγελματικής του εμπειρίας.
Αυτή ήταν η κατάντια των αυτοπροσδιοριζόμενων ενωτικών, συμπεριλαμβανομένου και του έντιμου πρέσβη, ως εκπροσώπου της κατ´άλλα «ενωτικής» χούντας των Αθηνών, πού το 1973 (είχε ήδη αρχίσει από το 1969 με το «Εθνικό Μέτωπο») στήριζε υλικά, χρηματικά και διακηρυκτικά την δολοφονική δράση της ΕΟΚΑ Β στο πλαίσιo της νατοϊκής «στρατηγικής της έντασης» ( «strategy of tension»- φίλε αναγνώστη, αναζήτησε την φράση στο διαδίκτυο) στο δρόμο για το πραξικόπημα.
Και ενώ οι Αττίλες συνέχιζαν τον αιματηρό τους κύκλο τον Αύγουστο, οι υπόλοιποι επώνυμοι «ενωτικοί ταγοί», έρποντας κατέφυγαν ικέτες στον αμερικανό πρέσβη στην Λευκωσία για να σώσουν το ιδεολογικό τους τομάρι. Προσφέροντας του, από συνήθειο, Γή και ύδωρ. Τους αναφέρει και τους δέκα με τα ονόματα τους ο Αμερικανός πρέσβης Ρότζερ Ντέϊβις σε τηλεγράφημα του της 13 Αυγούστου, «Η Ελληνοκυπριακή Δεξιά: Πρώτες Εντυπώσεις», προς τον προϊστάμενο του τον περιβόητο Κίσσινγκερ. Όλοι αυτοί λένε και λέει και ο πρέσβης, έκαναν «ενωτικό αγώνα». Έμεινε «έκπληκτος» γράφει στον Κίσσινγκερ απο τον «ρεαλισμό»  της «ελληνοκυπριακής δεξιάς» και  προέβλεψε ότι θα γίνουν περισσότερο «ρεαλιστές» στο μέλλον. Δεν είναι όμως σίγουρος, γράφει, αν έγιναν «ρεαλιστές» αφού τους πάτησε ο Αττίλας, ή ήταν πάντα, αλλά τους διέβαλε.... ο Μακάριος.
Από την εκλογή του στο αξίωμα του Αρχιεπισκόπου το 1950, μέχρι και τον θάνατό του το 1977, ο Κύπριος ηγέτης λειτουργούσε με τη διττή ιδιότητα του θρησκευτικού αλλά και πολιτικού ηγέτη, δηλαδή του Εθνάρχη. Με τη διττή αυτή ιδιότητα, η «πολιτική» φιλοσοφία του Αρχιεπισκόπου και αργότερα Προέδρου Μακαρίου, μπορεί να συνοψισθεί σε μια παράγραφο και είναι τούτη: να εξασφαλιστεί στο διηνεκές το αυτεξούσιο και η αυτονομία του Κυπριακού λαού καθώς επίσης και το αναφαίρετο δικαίωμά του για συλλογική ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Η εθναρχική ιδιότητα του Μακαρίου, ανεξάρτητα από τον όρκο της Φανερωμένης,  ο οποίος ήταν επιβεβαιωτικός του εθναρχικού του ρόλου, ήταν να οδηγήσει την αποικιοκρατούμενη πατρίδα στην εθνική ολοκλήρωση.
Ο Μακάριος ουδέποτε αποκήρυξε αυτόν τον εθναρχικό του ρόλο, ούτε υπήρξε «επίορκος» των όρκων για την Ένωση, μια συκοφαντική κατηγορία που τον πλήγωνε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη λοιδορία. Αντίθετα,  ο Μακάριος απέμεινε ο μόνος ενωτικός της γενιάς του και της εποχής του. Υπήρξε ο μόνος που δεν εγκατέλειψε το πλοίο μέσα στην φουρτουνιασμένη θάλασσα, αντίθετα με τους επώνυμους κατήγορους του σε Κύπρο και Ελλάδα. Ο Μακάριος δεν κουβάλησε ποτέ νερό στον μύλο των ξένων, ούτε λειτούργησε, όπως οι πλείστοι κατήγοροι του, με ιδεοληπτικές παρωπίδες.
Ναί, ο Μακάριος ορκίσθηκε να πολεμήσει για την Ένωση. Δεν ορκίσθηκε να αποξενώσει ένα κομμάτι της πατρίδας του, κάπου μεταξύ 30-40 % της εδαφικής επικράτειας του τόπου και να αποδεχθεί ένα Οργουελιανό παιχνίδι με τις λέξεις ώστε να εκλογικεύσει πραγματικές επίορκες πράξεις και συμπεριφορές.
Ο Μακάριος δεν ορκίσθηκε να παραδώσει μια Κύπρο διχοτομημένη και, μαζί , προσφυγοποιημένο ένα μεγάλο μέρος του κυπριακού λαού ώστε να «εξυπηρετηθούν» τα συμμαχικά (νατοϊκά) συμφέροντα του ελλαδικού κράτους και οι υψηλές αρχές του αυτοπροσδιοριζόμενου «ελεύθερου κόσμου». Δεν ορκίσθηκε να αποδεχθεί «Ένωση με τίμημα». Δεν ορκίσθηκε να πάρει «πολυκατοικία» και να παραδώσει θεμέλιο «διαμέρισμα». Δεν ορκίσθηκε να αποδεχθεί «ατόφια» μεν, αλλά «διπλή ένωση», την "double enosis" του Άτσεσον, έναν όρο που εφηύραν οι Αγγλο-αμερικάνοι αξιωματούχοι ώστε να αποφευχθεί ο όρος «διχοτόμηση» και ειδικά για να ικανοποιηθεί η ροπή των ταγών και των παλικαριών της φακής στην Κύπρο για λύση επίφασης, αλλά όχι λύση ουσίας.
Αυτή υπήρξε ακριβώς η λογική του Κύπριου ηγέτη το  Σεπτέμβριο του 1958, όταν με δήλωσή του στη βουλευτή του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας, Μπάρμπαρα Κάσλ, εκφράσθηκε υπέρ της ανεξαρτησίας. Ήταν η δήλωσή του αυτή μια στρατηγικής εμβέλειας κίνηση, που αποσκοπούσε να προκαταλάβει την εφαρμογή του διχοτομικού Σχεδίου Μακμίλλαν που είχε άρχισε ήδη να αιωρείται πάνω από τον τόπο, απότοκο των μυστικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Λονδίνου και Άγκυρας και με την Ελλάδα να λειτουργεί ως κομπάρσος.
Η αντίστροφη μέτρηση για την εφαρμογή του διχοτομικού Σχεδίου Μακμίλλαν άρχισε με το βρετανικό φιάσκο στο Σουέζ του 1956 και την αλλαγή της βρετανικής παγκόσμιας στρατηγικής (global strategy) στις αρχές του 1957, όπως αυτή καταγράφεται στο δημόσιο έγγραφο του Ιανουαρίου 1957, White Paper on Defense.
Η μεγάλη ρευστότητα στη Μέση Ανατολή, που κλιμακώθηκε με το αντιδυτικό κυρίως πραξικόπημα στο Ιράκ to 1958, υπήρξε καταλυτική για τις άμεσες εξελίξεις στην Κύπρο διότι ευνοούσε απόλυτα την Τουρκία. Η τελευταία, με την πρωταγωνιστική της συμμετοχή ειδικά στο Σύμφωνο της Βαγδάτης (Απρίλιο 1955), λειτουργούσε πλέον και ως πληρεξούσιος Αμερικανών και Βρετανών, για την αστυνόμευση και τον έλεγχο της ευρύτερης Μέσης Ανατολής από το ευρωατλαντικό στρατόπεδο.
Η εξαγγελία του αμερικανικού Δόγματος Αϊζενχάουερ για τη Μέση Ανατολή (1957) δημοσιοποίησε και επίσημα το στρατηγικό ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον για την περιοχή. Το ζητούμενο ήταν ο έλεγχος του πετρελαίου μέσω κυρίως πληρεξουσίων καθώς και η μη "κομμουνιστικοποίηση", τάχατες, της περιοχής που θα άνοιγε το δρόμο για τον έλεγχο του πετρελαίου από τη Σοβιετική Ένωση.
Η Ελλάδα, ως γεωπολιτικός δρών συγκριτικά με την Τουρκία  στους αγγλο-αμερικανικούς σχεδιασμούς για την Μέση Ανατολή, ήταν κυριολεκτικά εκμηδενισμένη. Ο «στρατηγικός» της ρόλος, βάσει των αποφάσεων του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας (National Security Council) των ΗΠΑ από το 1947-49, ήταν να αστυνομεύει τον ελληνικό πληθυσμό ώστε να αποτρέπει την «ροπή» του προς τα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά συστήματα. Έτσι, νομοτελειακά, ήρθε η Χούντα το 1967. Με την εφαρμογή του Νατοϊκού σχεδίου «Προμηθεύς». Το οποίο έφερε στην Ελλάδα, κατά αξιωματούχο του Πενταγώνου, «the best damned government since Pericles».
Λόγω κυρίως, αλλά όχι μόνο του στρατηγικού εκμηδενισμού της Ελλάδας, η Αθήνα, ήδη από το 1957 και ίσως και νωρίτερα, άρχισε να λειτουργεί πολιτικά αρνητικά, ακόμα και υπονομευτικά έναντι του απελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων κατά του βρετανικού ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας. Το γεγονός αυτό δεν διέφυγε της προσοχής του Αρχιεπισκόπου. Εξ´άλλου δυο χρόνια πριν την Ζυρίχη, στην Βουλή στις 15 Μαρτίου 1957, ο Έλληνας πρωθυπουργός δήλωνε ξεκάθαρα ότι τα συμμαχικά συμφέροντα της Ελλάδας είχαν προτεραιότητα και έπρεπε να εξυπηρετηθούν σε βάρος του κυπριακού ελληνισμού. Τουλάχιστον από τότε, το ελλαδικό κράτος είχε πάρει την πολιτική απόφαση να εγκαταλείψει την στρατηγική της αυτοδιάθεσης-ένωσης.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα, ο ρόλος της Τουρκίας ως οπλίτη των Αγγλο-αμερικάνων στην Μέση Ανατολή, είχε ως άμεση πολιτική συνέπεια την εξασφάλιση από τους Αγγλο-αμερικάνους για την Τουρκία, του δικαιώματος άσκησης (βέτο) στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις και το κυπριακό. Είναι στη βάση της λογικής αυτής που προέκυψαν και επεβλήθησαν στην Κύπρο και στον κυπριακό λαό οι δουλείες των Συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου.
Ωστόσο, παρά τις δουλείες που επεβλήθησαν στο κυπριακό κράτος, η Κυπριακή Δημοκρατία, ήταν κράτος. Είχε διεθνή προσωπικότητα και διεθνή υπόσταση. Μπορούσε να γίνει μέλος του ΟΗΕ και έγινε. Η Τουρκία προσπάθησε επίμονα, μέσω των Τουρκοκυπρίων, να αποτρέψει τη συμμετοχή της Κύπρου στο διεθνή αυτό οργανισμό, διότι, στην πράξη, δεν απεδέχετο έστω και αυτήν την στοιχειώδη αυτονομία ενός κυπριακού κράτους. Στην τότε αντίθεσή της για συμμετοχή του κυπριακού κράτους σε διεθνείς οργανισμούς και φόρα, έχουμε το πρώτο απτό δείγμα γραφής των τουρκικών ηγεμονικών προθέσεων. (Γίνεται εδώ αντιληπτή η φαιδρότητα του, εκ των υστέρων επικαλούμενου επιχειρήματος, ότι Τουρκία και Ελλάδα συμφώνησαν, δήθεν, στη ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ αλλά ο «αντιδυτικός» Μακάριος τη σαμπόταρε. Φαντασθείτε μια Κύπρο με ισότιμο δικαίωμα βέτο στο ΝΑΤΟ, όπως στην ΕΕ σήμερα. Η ασχετοσύνη στο τετράγωνο!).
Από τότε, και κυρίως μετά το 1964, όταν η πολιτική βουλιμία και επιθετικότητα της Άγκυρας (και των πατρόνων της, πρέπει να προσθέσω) πήραν την γνωστή τους πλέον μορφή, κύριο μέλημα του Προέδρου Μακαρίου υπήρξε η με κάθε τρόπο και ευκαιρία εδραίωση της διεθνούς υπόστασης του κυπριακού κράτους, η περιφρούρηση της κυριαρχίας του και η διαφύλαξη της ανεξαρτησίας του. Στο mea culpa του, «Μακάριος» (1976), ο κατ´εξοχή ιδεολόγος των «ενωτικών» αλλά και πραξικοπηματίας, ο Σπύρος Παπαγεωργίου, παραδέχεται την ορθότητα της στρατηγικής αυτής. Έφυγε στην Αθήνα αγνοημένος από  τους λαγόκαρδους  «συναγωνιστές του». "Είχε δίκιο" ο Μακάριος, γράφει, που ακολουθούσε πολιτική ενίσχυσης του κυπριακού κράτους.
Είμαι πεπεισμένος (απτά στοιχεία δεν υπάρχουν διότι ο Μακάριος δεν άφησε καμία γραπτή παρακαταθήκη και υπήρξε μια αινιγματική προσωπικότητα ως προς τις μύχιες σκέψεις του) ότι με τη στρατηγική αυτή ο Μακάριος: (α) εξασφάλιζε μέσω της εμπέδωσης του κράτους το άμεσο ζητούμενο που ήταν, όπως προανέφερα, το δικαίωμα για συλλογική ελευθερία και αξιοπρέπεια και (β) και όπως πάλι προείπα, διότι έχει μεγάλη ιστορική σημασία, ο Μακάριος ήταν ο μόνος πραγματικός ενωτικός. Με ένα κράτος εξασφαλισμένο, θα μπορούσαν να υλοποιηθούν και η εθναρχική επιταγή και ο όρκος της Φανερωμένης. Στις διακρατικές σχέσεις, όπως μαρτυρούν καθημερινά τα πράγματα, «τα πάντα ρεί». Εδώ κατέρρευσε ο "αέναος" Ψυχρός Πόλεμος και παντοδύναμη Σοβιετική Ένωση.
Η στρατηγική του Αρχιεπισκόπου δεν απέκλειε την Ένωση. Ήταν η μικροπολιτική μισαλλοδοξία των αντιπάλων του που την ενταφίασε για πάντα, μέσω της Οργουελιανής εκλογίκευσης που υιοθέτησαν ή τους επέβαλλαν οι εξ' εσπερίας πάτρωνές τους.
Η στρατηγική αυτή του Αρχιεπισκόπου ανετράπη κατά πρώτο λόγο όχι από την Τουρκία, ή λόγω μηχανορραφιών της Δύσης- που υφίστατο αλλά δεν ήταν αποτελεσματικές- αλλά λόγω του προδοτικού πραξικοπήματος της Χούντας και των λογής λογής ενεργούμενών της στην Κύπρο. Έπρεπε δηλαδή να οργανωθεί συστηματική τρομοκρατική δράση με προπομπούς την  ΕΟΚΑ Β' και το Εθνικό Μέτωπο (1969-70), ώστε να διχαστεί το εσωτερικό πατριωτικό μέτωπο που υπήρξε απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε τι εκτρωματικό, αντιδημοκρατικό και αντιλαϊκό. Και αυτό συντελέσθηκε στις 15 Ιουλίου από τα παλικάρια της φακής και της αμερικανικής δεξιάς σε Ελλάδα και Κύπρο.

8 σχόλια:

  1. Ενωτικός ο Μακάριος;; Μάλιστα...
    Δηλαδή ο Μακάριος προσπαθούσε ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα;
    Είναι σαν να λέμε οτι ο Λένιν ήταν καπιταλιστής.
    Η προσωπολατρία στον Μακάριο είναι Σταλινικού επιπέδου.
    Και η γνωστή ερώτηση, στην οποία δεν απαντάει κανείς:
    ΠΟΙΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΗΤΑΝ "ΕΘΝΑΡΧΗΣ" Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ μ' αυτά που γράφεις. Ο Μακάριος έθαψε την ΕΝΩΣΙ.
      Εθνάρχης είναι ένας τίτλος που φέρει ο εκάστοτε αρχιεπίσκοπος Κύπρου, διότι, η Εκκλησία τής Κύπρου είναι, ορίζεται/θεωρείται ως Εθναρχούσα. Γι αυτό ο αρχιεπίσκοπος έχει και πολιτικό λόγο και είναι μέλος τού Εθνικού Συμβουλίου Κύπρου.
      Σωστή και η ερώτησή σου, αφού δεν υπάρχει κυπριακό, ή έστω ελληνοκυπριακό έθνος, αλλά, όπως σού εξήγησα, πρόκειται για απλό τίτλο. Έτσι επεκράτησε να λέγεται.

      Διαγραφή
    2. Από τα "ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ" του Γρίβα - Διγενή προκύπτει οτι ήταν τελείως διαφορετικός ο ρόλος του Μακάριου. Ήταν αυτός που αντιμαχόταν την ΕΝΩΣΗ και το σπουδαιότερο, προξένησε τη μεγαλύτερη καταστροφή για τον ελληνισμό της Κύπρου. Όταν το νησί κατοικειται από δυο θρησκευτικές κοινότητες και ο προκαθήμενος της μιας γίνεται πρόεδρος, οι άλλοι τί θες να κάνουνε; Με λίγα λόγια, αν ο πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν πολιτικό πρόσωπο, σίγουρα σήμερα θα είχαμε καλύτερη κατάληξη.

      Διαγραφή
    3. Μιχάλη, κατ' αρχάς τα συλλυπητήριά μου για το κακό που βρήκε την Κω. Δεν φτάνει που την είχαν καταστρέψει με τούς λαθρομετανάστες, που τής φόρτωσαν, ήλθε και ο Εγκέλαδος καπάκι! Πώς είναι τα πράγματα;

      Δεν νομίζω ότι το Σύνταγμα τού 1960 θα είχε άλλη κατάληξη στην Κύπρο, αν πρόεδρος ήταν πρόσωπο πολιτικό. Το Σύνταγμα ήταν ευθύς εξ αρχής μη λειτουργικό, γι αυτό ζήτησε και ο Μακάριος την αναθεώρηση των 13 άρθρων, πράγμα που έδωσε αφορμή στους Τ/κυπρίους να αποχωρήσουν, προφανώς με υπόδειξη (λέγε εντολή) τής Τουρκίας. Ήταν το τέλος τής αρχής, όπως θα έλεγε και ο Τσώρτσιλ.

      Διαγραφή
  2. Αυτή η προσπάθεια να τοποθετήσουμε την Ιστορία στην "κρεατομηχανή",με αφήνει απλώς αηδιασμένο....
    Ευτυχώς όμως,η Ιστορία δεν υπήρξε ποτέ μια επιστήμη που στηριζόταν στις "ερμηνείες" κάποιων.Και πάντα αποδεικνυόταν ως ο αυστηρότερος κριτής όλων,όσα χρόνια κι αν χρειάζονταν γι αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @ Λακεδαιμων.
      Δυστυχως αγαπητε μου,η Ιστορια πλην βεβαιωμενων αποδειξεων ,στηριχτηκε παντα σε ερμηνειες 'ειδικων' που ολως τυχαιως συνεπεσε να ηταν οι νικητες η οι επικρατουντες.
      Ειδικως για εμας τους Ελληνες το 'μαυρο' εχει πολλες αποχρωσεις τοσες οσες στο τελος καταληγει να ειναι ενα καταλευκο ασπρο.

      Διαγραφή
  3. ΞΕΧΝΑΤΕ ΟΤΙ ΕΛΕΓΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΛΑΜΑΡΑΔΕΣ ΠΟΥ ΜΠΛΕΞΑΜΕΝ ΘΑ ΠΑΘΩΜΕΝ ΕΝΩΣΙΝ.ΑΝ ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ ΕΝΩΤΙΚΟΣ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΧΑΛΙΜΑΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ασφαλώς και δεν θα σχολιάσω τα σχόλια γιατί μερικά είναι αφορισμοί που παραγνωρίζουν πλήρως πλήθος επιχειρημάτων του άρθρου, ενός ίσως από τους καλύτερους εάν όχι ο καλύτερος γνώστης του Κυπριακού. Γνώση όχι μόνο αυτή ενός πολύ καλού μελετητή αλλά και γνώση βιωματική ως ο διπλωμάτης και μέλος των διαδικασιών διαπραγματεύσεων πριν έλθει στο πανεπιστήμιο. Ως δε διπλωμάτης θεωρείται από όλους ως ο πρωταγωνιστής του εμπάρκο κατά της Τουρκίας. Το πρόβλημα των σχολίων, όμως, δεν είναι η άγνοια για τις ποιοτικές βαθμίδες του αρθρογράφου ή η παραγνώριση των επιχειρημάτων που φωτίζουν πλήθος ειδοποιών διαφορών. Είναι κυρίως γιατί αντιδράσεις κατά τέτοιων εξαιρετικών κειμένων καταμαρτυρούν και ή:
    1. ΆΓΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ.
    2. ΆΓΝΟΙΑ ΤΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ και κυρίως το γεγονός ότι μετά την δολοφονία του Καποδίστρια δεν είχαμε και συνεχίζουμε να μην έχουμε νεοελληνικό κράτος. [Ως προς τούτο ναι, ο Μακάριος ναι μεν το ψιλοκατάλαβε αλλά δεν λειτούργησε αποφασιστικά. Για παράδειγμα, μεταξύ άλλων, να επιδιώξει δηλαδή ανεξαρτησία με επιφύλαξη αυτοδιάθεσης, να καταστήσει την ΚΔ κράτος σοβαρό και μέλος των δυτικών θεσμών, να συγκροτήσει συμμαχίες με την Ελληνική κοινωνία κατευθείαν υποβάλλοντας διαμέσου αυτής τις αναγκαίες πολιτικές στο κράτος του Κολωνακίου/Εξάρχεια/Πρεσβείες Βασιλίσσης Σοφίας, να ακολουθήσει προσεκτική πολιτική κυρίως προσεγγίζοντας τους Τουρκοκύπριους και να επιδιώξει την Ένωση με αυτοδιάθεση όταν και εάν θα υπήρχαν ηγέτες και κράτος στην Αθήνα. Δεν τα έκανε αυτά γιατί δεν ήταν ηγέτης αυτής της εμβέλειας, όπως βέβαια και κανένας άλλος στην Λευκωσία και Αθήνα – ατυχία και συμφορά μας]
    3. ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΑΘΟΣ που δημιούργησαν τα ακροδεξιά παλληκάρια της φακής, οι πανομοιότυποί τους νεφελοβατούντες σταλινικοί κομμουνιστές, οι πράκτορες πρωτεργάτες πραξικοπηματίες σε Αθήνα και Λευκωσία και σύνδρομα ενοχής ή ιδεολογικών και ή κομματικών κολλημάτων.
    4. Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ-ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΝ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟ ΟΤΑΝ ΑΝΤΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙ-ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΜΕ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥΣ και δίκες της ιστορίας. Στην επίμαχη μάλιστα περίπτωση ολοφάνερα παρακάμπτοντας τα επιχειρήματα του αρθρογράφου.

    Το ότι αυτή η χώρα κατηφορίζει επιβεβαιώνεται, πλέον, καθημερινά. Εξ ου και Η σημαία των οδοιπόρων προς τα Σούσα γράφει: «Για όλα φταίει ο Μακάριος http://infognomonpolitics.blogspot.com/2014/03/blog-post_7097.html»

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.