26/9/17

25 Σεπτεμβρίου 1849 έφυγε από τη ζωή ο Νικηταράς, το λιοντάρι του 1821 - Οι ξενόδουλοι χαρτογιακάδες τον κατήντησαν επαίτη!

Ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος ή Νικήτας Σταματελόπουλος «έφυγε» σαν σήμερα το 1849, χωρίς να έχει αναγνωριστεί από το ελληνικό κράτος η προσφορά του.
Σαν σήμερα, στις 25 Σεπτεμβρίου 1849 έφυγε από τη ζωή ο ήρωας του ’21 Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ο Τουρκοφάγος.
Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς (2 Ιανουαρίου 1787 – 25 Σεπτεμβρίου 1849) ήταν Έλληνας οπλαρχηγός, ηγέτης στην Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Γεννήθηκε στο χωριό Μεγάλη Αναστάσοβα των Πισινών Χωριών του Μυστρά (σημερινή Νέδουσα Μεσσηνίας) , στους πρόποδες του Ταϋγέτου, 25 χλμ από την πόλη της Καλαμάτας όπως μας διηγείται ο ίδιος στα απομνημονεύματά του που κατέγραψε ο Γ. Τερτσέτης.

Γονείς του ήταν ο Σταματέλος ονομαστός αγωνιστής της περιοχής Λεονταρίου και μητέρα του η Σοφία Δημητρίου Καρούτσου από τον Άκοβο του Λεονταρίου, δευτερότοκη θυγατέρα και αδελφή της γυναίκας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Αικατερίνης και της Μαρίας συζύγου του Ακοβίτη Γιωργάκη Μεταξά (Απομνημονεύματα Θ. Κολοκοτρώνη), καθώς και της συζύγου του Δημητρίου Κάρτσωνα, από τα Αρφαρά, το όνομα της οποίας είναι προς το παρόν άγνωστο.
Από τα αδέλφια του γνωστά είναι : Ο Ιωάννης Τουρκολέκας (1805-1816), και ο Νικόλαος Σταματελόπουλος.

Βιογραφία

Διωγμένος και επικηρυγμένος ο πατέρας του από τους Τούρκους, σε ηλικία 16 χρονών πολέμησε στην Πάρο με Ρώσικα στρατεύματα, βρήκε καταφύγιο στο Τουρκολέκα (όπου εκεί γεννήθηκε ο υιός του Γιάννης (1805) αδελφός του Νικηταρά που θανατώθηκε βάναυσα από τους Τούρκους το 1816 μαζί με τον γερο-Σταματέλο στην Μονεμβασιά και αγιοποιήθηκε αργότερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία ως “Άγιος Ιωάννης ο Τουρκολέκας”) και αργότερα πέρασε στην Ζάκυνθο.
Το 1816, κατά τον ανηλεή διωγμό των κλεφταρματολών της Πελοποννήσου, ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους και ο Νικηταράς ακολούθησε τον θείο του Κολοκοτρώνη στα Επτάνησα, όπου εντάχθηκε στα Ρωσικά τάγματα και μετέβη στην Ιταλία για να πολεμήσει κατά του στρατού του Ναπολέοντα.
Στη συνέχεια επέστρεψε στα Επτάνησα και υπηρέτησε τους Γάλλους, οι οποίοι στο μεταξύ τα είχαν καταλάβει με τη συνθήκη του Τίλσιτ.
Ήταν ένας από τους σημαντικότερους αγωνιστές της Επανάστασης του 1821. Συντηρούσε δικό του Σώμα Ενόπλων με άνδρες που προέρχονταν από διάφορα μέρη της Ελλάδας.
Με την έκρηξη της Επανάστασης, στην πρώτη Μάχη που δόθηκε στο Βαλτέτσι της Αρκαδίας στις 12 και 13 Μαΐου του 1821 (είχε προηγηθεί μια συμπλοκή στο Λεβίδι τον Απρίλιο). Ο Νικηταράς, που κρατούσε με 200 άντρες τα Άνω Δολιανά, κατάφερε να αποκρούσει 2.000 Τούρκους που επιτίθεντο με πυροβολικό. Επειδή έπεσαν πολλοί Τούρκοι από το χέρι του σ’ εκείνη τη Μάχη, οι άντρες του τον ονόμασαν Τουρκοφάγο. Διακρίθηκε και στις μάχες που ακολούθησαν, όπου συνεργάστηκε με το θείο του, κυρίως δε στην πολιορκία και την άλωση της Τρίπολης.
“Νικηταρά – Νικηταρά πού ‘χεις στα πόδια σου φτερά και στην καρδιά ατσάλι”.
Όταν η Τρίπολη καταλήφθηκε από τους Έλληνες, δε ζήτησε κανένα λάφυρο για τον εαυτό του και όταν του πρόσφεραν ένα αδαμαντοκόλλητο σπαθί, το έκανε δώρο στην προσωρινή Κυβέρνηση.
Όταν οι Έλληνες κατέστρεψαν τη στρατιά του Δράμαλη στα στενά των Δερβενακίων, ο Νικηταράς μαζί με τους Δημήτριο Υψηλάντη και Παπαφλέσσα, είχε καταλάβει τη χαράδρα γύρω από τον Άγιο Σώστη, απ’ όπου θα περνούσαν οι Τούρκοι, προκαλώντας τους μεγάλη καταστροφή.
Καθώς ο Δράμαλης υποχωρούσε προς το Άργος, ο Νικηταράς κατέλαβε την οχυρή θέση Αγιονόρι και σκότωσε πολλούς Τούρκους που προσπάθησαν να διαφύγουν μέσω αυτής. Συνετέλεσε στο να υποχωρήσει τελικά ο Δράμαλης, υφιστάμενος πανωλεθρία (26 – 28 Ιουλίου 1822).
Ο Νικηταράς πήρε μέρος σε πολλές ακόμη μάχες μέχρι που απελευθερώθηκε η χώρα.
Επί Καποδίστρια και Όθωνα ανήκε στο Κόμμα των Ναπαίων (Ρωσόφιλων).
Η ελληνική Κυβέρνηση, φοβούμενη ότι το ρωσόφιλο Κόμμα επεδίωκε να αντικαταστήσει τον Βασιλιά Όθωνα με κάποιον Ρώσο Πρίγκιπα, συνέλαβε το Νικηταρά το 1839 και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλάκιση, την οποία εξέτισε στις φυλακές της Αίγινας.
Όταν αποφυλακίστηκε, ή υγεία του ήταν εξασθενημένη από τα βασανιστήρια που υπέστη κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του. Έπασχε από ζάχαρο χωρίς να το γνωρίζει, με αποτέλεσμα να χάσει σε μεγάλο βαθμό την όρασή του. Βίωσε την αχαριστία και την αγνωμοσύνη του νεοσύστατου τότε ελληνικού κράτους, το οποίο του αρνήθηκε μια αξιοπρεπή σύνταξη ώστε να ζει αυτός και η οικογένειά του ευπρεπώς και αντί αυτού, του χορηγήθηκε “άδεια επαιτείας” στον χώρο όπου υπάρχει σήμερα ο ναός της Ευαγγελίστριας.
Το 1843, όταν ο Βασιλιάς Όθωνας αναγκάστηκε να δώσει Σύνταγμα στην Ελλάδα, οπότε του απονεμήθηκε ο βαθμός του υποστράτηγου μαζί με μία πενιχρή σύνταξη. Απεβίωσε το 1849 σε ηλικία 61 ετών. Τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί δίπλα στο Κολοκοτρώνη.
Για τις υπηρεσίες που προσέφερε στον υπέρ Ανεξαρτησίας των Ελλήνων αγώνα, μετά την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους έλαβε τις παρακάτω τιμητικές διακρίσεις:
1. Το 1834 του απονέμεται ο βαθμός του Συνταγματάρχη του Τακτικού Στρατού και διορίζεται Στρατιωτικός Νομοεπιθεωρητής
2. Στις 18 (30) Σεπτεμβρίου 1835 εγκρίθηκε η απονομή του Αργύρου σταυρού του Αγώνα (Αργυρού Αριστείου). Το σχετικό δίπλωμα υπογράφηκε από τη Βασίλισσα Αμαλία και τέθηκε η ανάγλυφη Μεγάλη του Κράτους Σφραγίδα, στις 20 Φεβρουαρίου (3 Μαρτίου) 1836. Το Πρωτότυπο του Διπλώματος φυλάσσεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους των οποίων αποτελεί ιδιοκτησία.
3. Στις 23 Ιανουαρίου 1835 με Β. Δ. το οποίο δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ. / 1 Α /23-1-1835 , τιμήθηκε με το (Χρυσό) Σταυρό των Ταξιαρχών του Τάγματος του Σωτήρος.
4. Την 1 Ιανουαρίου 1838 με Β. Δ. το οποίο δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ. / 1 Α /1-1-1838 τιμήθηκε με το (Χρυσό) Σταυρό των Ανωτέρων Ταξιαρχών του Τάγματος του Σωτήρος.
5. Το 1843 προάγεται από Συνταγματάρχης σε Υποστράτηγο (τότε δεν υπήρχε ο ενδιάμεσος Βαθμός του Ταξιάρχου).
6. Το 1847 διορίστηκε Γερουσιαστής.
Πηγή: wikipedia

6 σχόλια:

  1. Η παράδοση λέει πως κατά την διάρκεια της μάχης στα Δερβενάκια, παρά την εξαντλητική κόπωση λόγω της έντασης του αγώνα, ο Νικηταράς φώναζε στον εαυτό του «…κουράγιο Νικήτα, Τούρκους σφάζεις…» και αναγκάστηκε να αλλάξει 4 σπαθιά αφού τα 3 πρώτα έσπασαν. Ήταν δε τόσο μεγάλη η ένταση και η δύναμη που ασκήθηκε στο χέρι, που μετά τη λήξη της μάχης η παλάμη δεν άνοιγε και προσπαθούσαν με ζεστές κομπρέσες να χαλαρώσουν τους μύες και τους τένοντες του χεριού και με χρήση λίπους να του αφαιρέσουν το σπαθί. Έχω μάλιστα την εντύπωση (ίσως και να κάνω λάθος) πως το δώρο που του πρόσφεραν ως λάφυρο μετά τα Δερβενάκια (και όχι μετά την Τριπολιτσά που δεν δέχτηκε να πάρει τίποτα) ήταν το αδαμαντοκόλλητο σπαθί που αναφέρει το ανωτέρω άρθρο και μία ταμπακιέρα. Την ταμπακιέρα την έστειλε στην γυναίκα του για να τον θυμάται και το αδαμαντοκόλλητο σπαθί το έστειλε στο Ταμείο της Ύδρας για την ενίσχυση του Στόλου. Οι Υδραίοι του το επέστρεψαν με μία εξαιρετικά συγκινητική επιστολή αναφέροντας «...αυτό το σπαθί έχει αξία, μόνο όταν το κρατάει ο Νικηταράς, και δεν μπορούμε να του στερήσουμε αυτή την Τιμή...». Όταν ο Δημήτριος Υψηλάντης του χάρισε δύο ασημένιες πιστόλες, ο Νικηταράς τις πούλησε για να μπορέσει να θρέψει την οικογένειά του που λιμοκτονούσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μετά την επανάσταση, ο Νικηταράς στήριξε τον Καποδίστρια και όταν ήρθαν οι Βαυαροί, άρχισαν οι περιπέτειές του και συνελήφθη & φυλακίστηκε 2 φορές από την πατρίδα που ο ίδιος ελευθέρωσε. Στη φυλακή, βασανίστηκε φρικτά σε σημείο που όταν αργότερα τον είδε ημιθανή η γυναίκα και η κόρη του δεν τον γνώρισαν - η κόρη του μάλιστα έπαθε σοκ κι έχασε τα λογικά της. Σε τόσο άσχημη κατάσταση είχαν φέρει οι Βαυαροί δεσμοφύλακες τον Νικήτα. Όταν τον απελευθέρωσαν, ο Νικηταράς ήταν ήδη εξαιρετικά καταβεβλημένος, ψυχολογικό κουρέλι και τυφλός. Ο Νικηταράς, ο αγωνιστής που ποτέ δεν καταδέχτηκε να λαφυραγωγήσει ή να πληρωθεί για τις υπηρεσίες που προσέφερε στην Πατρίδα, αναγκάστηκε να καταφύγει στην ζητιανιά. Η πολιτεία του αρνήθηκε οποιαδήποτε σύνταξη έστω και στο τέλος της ζωής του. Αντί αυτού, του έδωσε «άδεια επαιτείας» για να μπορεί να ζητιανεύει ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΜΟΝΟ (όχι άλλες ημέρες της εβδομάδας) έξω από τον ΙΝ της Ευαγγελίστριας - και μάλιστα η «θέση» που του είχαν δώσει να ζητιανεύει, δεν ήταν και πολύ προσοδοφόρα. Και στεκόταν εκεί ο Νικηταράς, ο ήρωας, με απλωμένο το χέρι και περίμενε τους περαστικούς να του δώσουν τον οβολό τους.

    Σύμφωνα με την παράδοση, κάποιος από τους πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων (έχω την εντύπωση ο πρέσβης της Μ. Βρετανίας) ο οποίος γνώριζε πολύ καλά την στρατιωτική δράση και την προσφορά του Νικηταρά, έμαθε για το ότι ο Νικηταράς είχε καταντήσει ζητιάνος, και έστειλε κάποιον αξιωματικό (υπάλληλο της πρεσβείας) ο οποίος επίσης γνώριζε τον Νικηταρά για να τον συναντήσει στο σημείο που μισότυφλος πλέον ζητιάνευε με απλωμένο το χέρι. Μόλις ο Νικηταράς αντιλήφθηκε πως κάποιος γνωστός του πλησιάζει, μάζεψε αμέσως το χέρι. Όταν ο Βρετανός αξιωματικός τον ρώτησε «...Στρατηγέ, τι κάνετε εδώ;...», ο Νικηταράς αποκρίθηκε «...Κάθομαι εδώ και απολαμβάνω την ελευθερη πατρίδα μου...». Κι όταν ο αξιωματικός του είπε «...μα καλά Στρατηγέ, κάθεστε κάτω στον δρόμο;...», ο Νικήτας απάντησε «...η πατρίδα μου παραχώρησε πολύ υψηλή σύνταξη για να ζω αξιοπρεπώς και μου αρέσει να κάθομαι στο δρόμο και να παρατηρώ πως ζει ο φτωχός κόσμος...». Αφού συζήτησαν αρκετή ώρα, φεύγοντας ο Βρετανός αξιωματικός, άφησε επίτηδες να του πέσει ένα πουγκί γεμάτο με χρυσά φλουριά. Ο Νικηταράς ως μισότυφλος που ήταν δεν το είδε, άκουσε όμως τον ήχο από τα φλουριά, έσκυψε, το βρήκε, το ψηλάφησε, κατάλαβε τι είχε γίνει και φώναξε προς τον Βρετανό αξιωματικό «...κάτι σου έπεσε! και μάλιστα είναι φλουριά! έλα πίσω να τα πάρεις και πρόσεχε γιατί η περιοχή είναι επικίνδυνη και μπορεί να σου επιτεθούν ληστές...».

    Παρά το γεγονός οτι ο Νικηταράς είχε ζητήσει να ταφεί πλάι στον θείο του Κολοκοτρώνη, ο θάνατος της γυναίκας του και των παιδιών του πριν από αυτόν, ήταν αφορμή (σχεδόν) κανείς να μην ενδιαφερθεί για την σωρό του όταν αυτός πέθανε, με αποτέλεσμα σήμερα να μην γνωρίζουμε που βρίσκεται ο τάφος του σπουδαιότερου ήρωα της Ελληνικής επανάστασης.

    …κι αν τα δεινά του Νικηταρά ακούγονται ακραία, υπήρχαν άλλοι αγωνιστές και αγωνίστριες του αγώνα που υπέστησαν μεγαλύτερες ξεφτίλες. Πχ η Μαντώ Μαυρογένους (που πέθανε πάμφτωχη) που ο υπάλληλος του Ταμείου συντάξεων της είπε «…και τι έκανες εσύ για την πατρίδα για να δικαιούσαι σύνταξη;…» και ο Ανδρούτσος που «τακτοποιήθηκε» με συνθηματικό μήνυμα που έλεγε «…πούλα το λάδι όσο είναι καιρός, πριν πέσει η τιμή του…»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και από τότε όλοι οι ανιδιοτελείς πατριώτες και οι έντιμοι κυνηγιούντε ανηλεώς σε αντίθεση με τους ρουφιάνους των έξω από δω.
    Τιμή και δόξα στο Νικηταρά και στους άλλους αγωνιστές.Σκατά στο Μαυροκορδάτο το Μακρυγιάννη και τους άλλους ρουφιάνους κ.Βερεμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα ηθελα να καταθεσω μια γνωμη που στηριζεται σε μια αλλη οπτικη γωνια, αυτην της ορθοδοξίας. Ολοι οι μεγαλοι ηρωες της Πατριδας μας, πεθαναν ειτε φτωχοι , ειτε ταλαιπωροι, ειτε δολοφονημενοι. Δεν νομιζω ομως οτι εγινε τυχαια. Επειδη ΟΛΟΙ τους ειχαν πολυ μεγαλη πιστη στον Αληθινο Τριαδικο Θεο(οταν πηραμε τα οπλα, πρωτα ειπαμε υπερ πιστεως και μετα υπερ πατριδος - ταδε εφη Θ.Κολοκοτρωνης)περασαν αναλογες δοκιμασιες ο καθενας , ωστε να απολαμβανουν μια θεση στον Παραδεισο. Το ηθελαν πολυ και το πιστευαν αυτο το τελευταιο. Κι επειδη ΟΛΟΙ ειχαν σκοτωσει ανθρωπους(κι ας ηταν οι μισητοι Τουρκοι, δεν παυει να ειναι αδελφοι κι αυτοι) αρα ειχαν παραβει το θελημα του Κυριου με το *ου φονευσεις* , "πληρωσαν" ο καθενας με το δικο του σταυρο, ωστε μετα θανατον να ειναι ανταξια στο μερος του Παραδεισου. Να θυμησω εδω τα λεγομενα του γ.Παισιου που οταν υπηρετησε στο στρατο προσευχηθηκε θερμα στον Κυριο να μη χρειαστει να σκοτωσει ανθρωπο, κι ας ηταν εχθρος. Τον εβλεπε-σωστα- ως αδερφο.Οπως επισης να θυμησω τα αυστηρα λογια του Κυριου στον Πετρο που (δικαιολογημενα θα λεγαμε σημερα) εκοψε απο αγανακτιση το αυτι του φρουρου,"Πετρε τι κανεις;Μαχαιρα εδωκες; Μαχαιρα θα λαβεις..." Κι οταν αναφερομαστε σε κατι που ειπε ο ιδιος ο Κυριος , αναφερομαστε στην ΑΙΩΝΙΑ ΙΣΧΥ που εχει αυτο. Μπορει να ακογεται λιγο παραξενο ολο αυτο, αλλα αδερφοι μου ο Θεος νοιαζεται για την αιωνια σωτηρια μας, και οχι για τις εφημερες απολαυσεις και κενοδοξιες. Και παντα σεβομενος την προσωπικη επιθυμια του καθενος, στελνει και τις αναλογες δοκιμασιες. ΟΛΟΙ οι ηρωες του 21 ειχαν -αν και αγραμματοι- Θειο Ποθο και Τεραστια Πιστη στον Τριαδικο Θεο. Κι ακομα κι αν δεν ηξεραν , λογω ελλειψης μορφωσης , δεχοταν απο καρδίας τις δοκιμασιες χωρις να δυσανασχετουν. Ποιος θα ξεχασει την τεραστια -απιστευτη συγχωρεση που εδωσε απο καρδιας ο Θεοδωρος(Θεου δωρο πραγματικα) Κολοκοτρωνης στους δολοφονους του Γιου του;;; Μονο στην ορθοδοξια και στο μεγεθος αυτης , συναντωνται αυτα. Κι αν σημερα εχουμε τοσες δοκιμασιες και απειλες και ανασφαλεια, ειναι γιατι απομακρυνεται(δυστυχως) ο λαος μας απο τον Αληθινο Θεο. Ας ελπισουμε οτι η μαγια η ελληνικη-ορθοδοξη θα αντεξει και θα βοηθησει να σωθουμε ολοι εμεις οι αναξιοι. Αμην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αμα ειχε προσχωρησει στην μεγαλη Ανατολη των Αγγλοφιλων να δειτε τι συνταξαρα θα επαιρνε. Τελικα η ζωη ειναι θεμα επιλογων τις οποιες και πληρωνεις. Οταν μηδισεις τα πραγματα γινονται ευκολοτερα. Θα το εχουμε υπ' οψιν μας για το μελλον και το διδαξαμε στα παιδια μας ηδη. Ειναι ηλιου φαεινοτερο οτι ο πατριωτισμος ειναι ελαττωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΠΡΟΤΕΡΡΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ , ΑΚΑΠΝΟΙ , ΑΜΑΧΟΙ ΚΑΙ ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ ΤΟ ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΥΝ ΣΕ ΕΛΑΤΤΩΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΩΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡ- ΑΞΙΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΔΑΙΝΕΤΑΙ ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ Η ΜΙΚΡΟΤΗΤΑ / ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥΣ .

      Διαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.