Ο Τραμπ και η Ιερουσαλήμ: Η κατακόρυφη πτώση της δημοτικότητας του Αμερικανού Προέδρου πίσω από την απόφαση

ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΓΚΟΥΜΑ

Του Μάριου Ευρυβιάδη
Η απόφαση του Αμερικανού Προέδρου Τραμπ για την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ μπορεί να ξενίζει ως προς τον χρονισμό της. Έρχεται, όμως, να επιβεβαιώσει τη ρήση ενός μεγάλου Αμερικανού πολιτικού που εκπροσώπησε για δεκαετίες την πολιτεία της Μασαχουσέτης στο αμερικανικό Κογκρέσο (1953-1987) και διετέλεσε και Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων (1977-1987), του Tip O’Neil, πως η κάθε πράξη ενός πολιτικού –και ως συνέπεια η πολιτική γενικά– πηγάζει από εσωτερικούς παράγοντες – τον τοπικισμό. «All politics is local», είναι ο τρόπος που ο Tip O’Neil διατύπωσε αυτή την πραγματικότητα.
Ποιο υπήρξε το πολιτικό κίνητρο του Τραμπ για μια τόσο ριζοσπαστική κίνηση, η οποία έχει σημαντικές διεθνείς διαστάσεις και την οποία κανένας Αμερικανός Πρόεδρος δεν αποτόλμησε να υλοποιήσει, παρά την έντονη και πολύ καλά οργανωμένη πίεση των φίλων του εβραϊκού κράτους στις ΗΠΑ, την ύπαρξη σχετικού ψηφίσματος του Κογκρέσου (Jerusalem Embassy Act of 1995) όπως και την πίεση από την κυβέρνηση του Νετανιάχου;

Η απάντηση βρίσκεται, κατά την άποψή μου, στην κατακόρυφη πτώση της δημοτικότητας του Αμερικανού Προέδρου λόγω της εσωτερικής του πολιτικής, καθώς επίσης και των συνεχόμενων σκανδάλων που χαρακτηρίζουν την πολιτεία του μέχρι τώρα.

Σύμφωνα με διάφορες δημοσκοπήσεις (Gallup κ.λπ.), εννέα μήνες μετά την εκλογή του, η αποδοχή του Τραμπ (approval rate) από τους Αμερικανούς έχει πέσει στο 37,5%, ενώ κάποιες δημοσκοπήσεις δίνουν και 33%. Έστω και με το 37,5%, η δημοτικότητα του Αμερικανού Προέδρου είναι η χειρότερη από κάθε άλλο Πρόεδρο από την εποχή που άρχισαν να καταγράφονται τέτοιου είδους δημοσκοπήσεις.

Πολλοί παράγοντες συμβάλλουν στην άνοδο και πτώση της δημοτικότητας ενός Προέδρου. Στην περίπτωση του Τραμπ οι προσπάθειές του να καταργήσει το πρόγραμμα ιατρικής περίθαλψης του προκάτοχού του Ομπάμα –το λεγόμενο Obamacare– που προσέφερε, για πρώτη φορά, ιατρική περίθαλψη και συναφή κοινωνική ασφάλεια σε εκατομμύρια δεινοπαθούντες Αμερικανούς, συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην πτώση της δημοτικότητάς του. Άλλοι παράγοντες είναι οι συμπεριφορές του σε πολλά ζητήματα, κυρίως μέσω του Τουίτερ στα κοινωνικά μέσα επί παντός «επιστητού», που παραπέμπουν σε μια «αλλοπρόσαλλη» και «διχασμένη» κατά πολλούς προσωπικότητα, που ξεφεύγει του «ελέγχου» των «δημοσιοσχετιστών» (minders) του Λευκού Οίκου.

Επιπλέον, στους εννέα μήνες της προεδρίας Τραμπ, είχαμε και μια σειρά από ενέργειές του που ερμηνεύονται ως προσπάθειες να αποφύγει τυχόν ποινικές διώξεις που στην περίπτωσή του, θεωρητικά τουλάχιστον, θα μπορούσαν να ενισχύσουν προσπάθειες ακόμη και για καθαίρεσή του (impeachment) από την Προεδρία. Κάτι τέτοιο είναι βέβαια εξαιρετικά δύσκολο. Προσπάθειες όμως για την αποπομπή του γίνονται από πολιτικούς παράγοντες αλλά και από οργανωμένες ομάδες, που δεν χώνεψαν τη νίκη του στις εκλογές του 2016.

Τέλος, και σε συνάφεια με τα παραπάνω, είναι και οι διάφορες αποφάσεις του όπως η αποπομπή του διευθυντή της FBI, ο υπόγειος πόλεμος που μαίνεται με τον ειδικό ανακριτή Robert Muller που εντάλθηκε να διερευνήσει το λεγόμενο Russiagate, δηλ. τη φερόμενη ανάμειξη της Ρωσίας στις εκλογές του 2016 υπέρ του υποψήφιου Τραμπ, καθώς επίσης και τις κατηγορίες εναντίον του πρώην συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας Michael Flynn για παραβίαση της αμερικανικής νομοθεσίας. Ο τελευταίος κατηγορείται πως, κατά τη διάρκεια της εκλογικής περιόδου και ως σύμβουλος του Τραμπ, επικοινωνούσε με Ρώσους αξιωματούχους παράνομα.

Έτσι με έναν σμπάρο ο Τραμπ προσδοκεί να κτυπήσει όχι δύο αλλά τέσσερα τρυγόνια: Να αυξηθεί η παραπαίουσα δημοτικότητά του, να παρουσιαστεί ως πολιτικός που «τηρεί τον λόγο» του, να μετατρέψει σε μια, κυριολεκτικά, νύχτα την πιο καλά οργανωμένη ομάδα ιδεολόγων στις ΗΠΑ –τους Νεοσυντηρητικούς– από πολέμιους σε σύμμαχούς του και έτσι να οχυρωθεί κατά τυχόν μελλοντικών προσπαθειών για την πολιτική του αποδόμηση (Πιθανόν η εξουδετέρωση των Νεοσυντηρητικών να οδηγήσει και στην αποκατάσταση των σχέσεων Ουάσινγκτον – Μόσχας, που παραμένει διακαής πόθος του Τραμπ).

Αποφάσεις κάλυψης

Συμπερασματικά: Η απόφαση του Τραμπ για την Ιερουσαλήμ δεν έχει να κάνει τίποτα με τη διαδικασία ειρήνης ή πολέμου στη Μέση Ανατολή, όπως κοινώς πιστεύεται και παρουσιάζεται, και έχει να κάνει τα πάντα με την προστασία των «πολιτικών οπίσθιων» του Αμερικανού Προέδρου «τοπικά» (locally), μέσα στις ΗΠΑ.

Οι Neocons είναι οι πιο φανατικοί πολέμιοι

Οι πιο σημαντικοί πολέμιοι του Τραμπ σε επίπεδο ελίτ στις ΗΠΑ είναι η ομάδα που είναι γνωστή στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα ως «Νεοσυντηρητικοί» (Neocons). Οι Νεοσυντηρητικοί τον κατηγορούν ως πράκτορα, κυριολεκτικά, των Ρώσων και του Προέδρου Πούτιν. Τον χαρακτηρίζουν, μάλιστα, ως «χρήσιμο ηλίθιο» στους φερόμενους σχεδιασμούς του Πούτιν για παγκόσμια κυριαρχία – μια φράση που αποδίδεται στον Λένιν και την οποία ο Λένιν ποτέ δεν είπε. Στο σύνολό τους οι Νεοσυντηρητικοί είναι υπέρμαχοι του Ισραήλ και πρωτοστατούν σε κάθε τι που το αφορά. Μάλιστα οι επικριτές τους τούς χαρακτηρίζουν ως «Israeli-firsters», δηλ. άτομα που θέτουν τα συμφέροντα του Ισραήλ υπεράνω όλων. Ως «Israeli-firster» θεωρείται και ο γαμπρός του Τραμπ (παντρεύτηκε την κόρη του, Ιβάνκα, που αποδέχτηκε την εβραϊκή πίστη), ο Jarred Kusher. «Δικαιολογώντας» την απόφασή του, ο Τραμπ επικαλέστηκε τον προαναφερθέν νόμο του Κογκρέσου, αλλά και την προεκλογική του υπόσχεση. Και προχώρησε λέγοντας πως με την απόφασή του θα αυξηθούν οι προοπτικές ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή – μια θέση που μόνο αυτός και ο Νετανιάχου συμμερίζονται.

Όμως, κατά τη δική μου άποψη, η κίνηση του Τραμπ αποσκοπεί στον κατευνασμό των Νεοσυντηρητικών, την άμεση πολιτική τους εξουδετέρωση και τη μελλοντική υποστήριξή τους. Κατά γενική παραδοχή, οι τελευταίοι έχουν πολύ μεγάλη επιρροή στα πανεπιστήμια, στις «δεξαμενές σκέψης» των ΗΠΑ, όπως επίσης και στα ΜΜΕ με συνέπεια τον επηρεασμό της κοινής γνώμης.

ΑΠΟΨΕΙΣ