Περί αρετής, δημοκρατίας και εθνοπειρατίας

Υπό Άρη Πετάση

«Σε ότι αφορά τα πολιτικά μας πράγματα, τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί πέραν των όσων ειπώθηκαν για τις αιμορροΐδες» (βλέπε proverbial.net)

O πειρατής σε παίρνει όπου θέλει ανεξάρτητα από την δική σου επιθυμία. Οι Έλληνες σε Ελλάδα και Κύπρο, έχουν την ψευδαίσθηση πως οι πολιτικοί  όταν εκλεγούν θα πάρουν την χώρα, χωρίς κρυφές ατζέντες, εκεί που συμφώνησαν με τους ψηφοφόρους προεκλογικά.

Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση, η ίδια, οργάνωσε δημοψήφισμα για την Τρόικα χωρίς να έχει καμιά απολύτως πρόθεση να το σεβαστεί. Οι ίδιοι άνθρωποι  προσποιούνταν τους κομμουνιστές ενώ κάθε άλλο σαν τέτοιοι λειτούργησαν στην πράξη. Έγιναν κυριολεκτικά αγνώριστοι μέσα σε λίγα μόνο χρόνια.   

Κάτι ανάλογο, και πιο σοβαρό, παρουσιάστηκε και στην Κύπρο. Στο δημοψήφισμα του 2004 ο λαός έδωσε την ετυμηγορία του – ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν - με ποσοστό 76%. Οι πολίτες έκριναν  πως με το σχέδιο αυτό οι έλληνες της Κύπρου θα παραδίδονταν στην Τουρκία. Από τότε μέχρι σήμερα οι διάφορες κυβερνήσεις, ιδιαίτερα μετά το 2008, διαπραγματεύονται με άξονα το ίδιο απορριφθέν σχέδιο και χειρότερο, αγνοώντας πλήρως το δημοψήφισμα.  

Αυτή η νοοτροπία και αυταρχική συμπεριφορά του «εγώ ξέρω καλύτερα» και του «άλλα λέγω και άλλα κάνω» διαχρονικά χαρακτηρίζει σχεδόν όλες τις κυβερνήσεις σε Ελλάδα/Κύπρο. Σαν αποτέλεσμα αυτού, και άλλων, οι δύο χώρες κατατάσσονται σαν ελλιπείς Δημοκρατίες από το Economist Intelligence Unit. Γιατί αυτό όμως μεταξύ των Ελλήνων που έδωσαν την δημοκρατία στο κόσμο;

Ακόμα και πολιτικοί που αρχικά δείχνουν καλά σημάδια, με την πρώτη τους επαφή με την εξουσία και τον εξωτερικό παράγοντα κλονίζονται/φθείρονται. Προφανώς, δεν αντέχουν την πίεση των ξένων και ταυτόχρονα πέφτουν θύμα της κολακείας των μεγάλων.  Θα μπορούσε κανείς να πει, σύμφωνα και με την λαϊκή έκφραση, πως  «κομπλάρουν» όταν συναντήσουν παράγοντες μεγάλων χωρών και υποκλίνονται  ελλείψει αντοχής και απαιτούμενης αυτοπεποίθησης. Δεν είναι τυχαίο που οι Άγγλοι διατηρούν ακόμα το «Sir» και «Lord» στην διπλωματία για να κομπλεξάρουν τους μικρούς. Οι μεγάλοι εκθειάζουν τον «μικρό» και τον κάνουν να νοιώθει πως είναι δήθεν μεγάλη πολιτική προσωπικότητα (statesman.) Μέχρι και βραβείο νόμπελ του υπόσχονται! Έτσι, ο «άγιος» μετατρέπεται σε «αμαρτωλό» αστραπιαία.

Λέγεται πως ο Λεονάρντο Νταβίντσι έψαχνε για ένα πρόσωπο που να μοιάζει του Χριστού για να το ζωγραφίσει. Τελικά βρήκε κάποιο ταπεινό, μειλίχιο, άκακο και ανάργυρο άνθρωπο, το πρόσωπο του οποίου έλαμπε από αγάπη και το ζωγράφισε. Στην συνέχεια για δέκα ολόκληρα χρόνια έψαχνε να βρει κάποιο άτομο που να του θυμίζει τον Ιούδα. Όταν τελικά βρήκε αυτόν που έψαχνε, κοιτάζοντας τον ένοιωσε κάτι γνώριμο:

-        «Μα, κάπου σε ξέρω εσένα» του λέει ο Νταβίντσι.

-       «Δεν θυμάσαι που με ζωγράφισες πριν δέκα χρόνια σαν Χριστό;» του απαντά. Κατάπληκτος ο Νταβίντσι προσθέτει:

-       «πως μεταμορφώθηκες έτσι ρε παιδί μου μέσα σε δέκα χρόνια;»

-       «Α!» του λέει «με κολάκευσε τόσο πολύ ο ψήφος που μου έδωσες ζωγραφίζοντας με σαν Χριστό που έπεσα θύμα της έπαρσης και του αυταρχισμού και να που κατάντησα. Και η πόρνη ήταν κάποτε σεμνή παρθένα».  

Και δύο λόγια για το αλαζονικό στοιχείο της υποκρισίας που κατά τον Michael Gerson είναι "η συνειδητή χρήση προσωπείου για να ξεγελαστεί το κοινό…". Γενικά οι ψυχολόγοι συμφωνούν πως οι υποκριτές: α) όταν μιλάνε λένε ψέματα β) όταν υπόσχονται δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους και γ) όταν τους  εμπιστευτείς σε προδίνουν. Κυρίως όμως λειτουργούν μέσα στο σκότος για να μην γνωρίζει ο ψηφοφόρος τι κάνουν γύρο από τα εθνικά θέματα. Βέβαια, τελικά η μάσκα όλων μας πέφτει και «…οι βίβλοι ανοίγονται και τα κρυπτά δημοσιεύονται…» (βλέπε, Τριώδιο της Κυριακής της Απόκρεω.) 

Φαίνεται πως όλα είναι θέμα αρετής, του λαμπρού αυτού χαρίσματος της ελληνικής φυλής μας. Κατά τον Όμηρο, αρετή σημαίνει «αριστοκρατία» και «τόλμη,» ικανότητα του «ἐπιτελεῖν ἀριστείας» και του «λέγειν και πράττειν» (βλέπε, Δ. Κ. Σακελλαρίου). Με τέτοια χάλια πως θα αντιμετωπίσουμε την απειλητική Τουρκία σε Αιγαίο/Κύπρο; Οι πολιτικοί και μαζί όλοι εμείς θα πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος τις πονηριές για να μπορέσει  ο λαός να εμπιστευθεί τους πολιτικούς και οι πολιτικοί αλλήλους προς όφελος της ομοψυχίας γιατί η Τουρκία βρίσκεται προ των πυλών. Η μεταξύ μας ειλικρίνεια θα προκαλέσει και πνεύμα φιλοπατρίας, σωφροσύνης και χρηστότητας υπέρ σωτηρίας του χειμαζόμενου ελληνισμού ιδιαίτερα αυτές της μέρες.